Οι "αδιάβαστοι" και το μέλλον της πατρίδος

Του Μάκη Πατσιόγιαννη

Γεωπόνου – τ.μέλους της Κ.Ε. της Ν.Δ.

epatsio@hol.gr

Η πολιτική και η μοίρα της ανθρωπότητας διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και χωρίς μεγαλείο. Άνθρωποι που έχουν μεγαλείο μέσα τους δεν ασχολούνται με την πολιτική. Αλμπέρ Καμύ: (1913 – 1960, Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας)

                                    

Ακόμα και ο πλέον ευφάνταστος ...
δεν θα μπορούσε να συλλάβει μια τέτοια κατάληξη του πολύπαθου  πολιτικού  ‘σήριαλ’, που, από την μεταπολίτευση και μετά, το πολιτικό σύστημα μας προβάλλει υπό μορφή «ερωτικής νουβέλας» και μάλιστα με έξοδά μας. Τώρα όμως τους  ξέφυγε. Παίζεται πλέον όχι ως τραγωδία, αλλά  ως φαρσοκωμωδία και μάλιστα χωρίς σεναριογράφο και ούτε καν σκηνοθέτη. Παίζεται  απευθείας από τους θεατρίνους οι οποίοι  αυτοσχεδιάζουν επί σκηνής.  Τα τελευταία μάλιστα επεισόδια, με τους «αδιάβαστους» και τον τραγέλαφο της ψηφοφορίας στη βουλή για το νέο μνημόνιο και αυτά που ακολούθησαν, είναι για ‘μαύρα’ γέλια. Ποιος όμως έχει τη δύναμη να γελάσει; Μόνον οργή προκαλούν όλοι αυτοί που «φάγανε» το μέλλον μας και το μέλλον της χώρας!

            Ζούμε την απόλυτη συντριβή και θα συνεχίσουμε να την ζούμε όσο κάνουμε το λάθος να μη θέλουμε ν’ ακούσουμε  την αλήθεια. «Σε μια εποχή παγκόσμιου ψεύδους, το να λες την αλήθεια είναι μια πράξη επαναστατική» σαρκάζει ο George Orwell.

Ναι αδέλφια, το συμπόσιο τελείωσε. Η αυλαία έπεσε. Τα φώτα έσβησαν. Μπροστά μας η παγωνιά και η μαυρίλα. Χρεοκοπήσαμε και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα σαν ηγεσία και σαν λαός. Όμως δεν υπάρχει χρόνος για δάκρυα. « Όταν η ζωή σε ρίχνει κάτω, έχεις δύο επιλογές: ή να μείνεις κάτω ή να σηκωθείς όρθιος», μας προτρέπει ο Αμερικανός συγγραφέας Tom Krause.

Μπορεί κάθε κοινωνία να εκτρέφει και τελικά να υφίσταται τις μορφές κρίσεως που αντιστοιχούν στη δομή της, όμως επιβάλλεται να ανασυντάσσεται τάχιστα και να επινοεί τους συγκεκριμένους και αρμόζοντες κάθε φορά ιστορικούς τρόπους για να τις αντιμετωπίσει, αν θέλει να συνεχίσει να υπάρχει. Όσο δύσκολοι, όσο επώδυνοι, όσο τραγικοί κι αν είναι στην εφαρμογή τους. Αρκεί να βρίσκονται στη σωστή κατεύθυνση και να προσφέρουν ελπίδα οριστικής φυγής από την κρίση. Αυτό πρέπει να κάνουν τα έθνη που θέλουν πραγματικά να ζήσουν και να συνεχίσουν τον ιστορικό τους προορισμό. Και αναγκαστικά θα το κάνουν όταν συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της κρίσεως, το διακύβευμα, αλλά κυρίως τις αιτίες που προκάλεσαν την κρίση.

Το πολιτικό σύστημα που μας στήθηκε με την μεταπολίτευση και μάλιστα με την δική μας συναίνεση, δεν ήταν παρά η νέα εκδοχή του πολιτικού συστήματος του     «ανένδοτου», της «αποστασίας» και του ρεβανσισμού, που στη προσπάθεια του τότε να αρπάξει και να διατηρήσει την εξουσία δεν δίστασε να φέρει τη χώρα στα πρόθυρα εμφυλίου συγκρούσεως.

Αυτό το σύστημα, που δεν μπόρεσε ή δεν ‘πρόκανε’  να θεραπευθεί  από το στερητικό σύνδρομο της εξουσίας κατά τη διάρκεια της 7/ετίας, επανήλθε δριμύτερο  και μάλιστα εκπαιδευμένο στα πολιτικά σχολεία της Δύσεως, αλλά και τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας, φέρνοντας στις αποσκευές του τις δουλείες της φιλοξενίας του.

Με την πολιτική επιλογή του δημοκρατικού κρατισμού και της κομματοκρατίας του πελατειακού κράτους, τη κοντόφθαλμη απληστία του και την ψευδαίσθηση  παντοδυναμίας που του εδημιούργησε η αλαζονεία της απόλυτης εξουσίας του, φρόντισε άλλωστε να εξασφαλίσει τα νώτα του καταργώντας την  Βασιλεία, χειραγωγώντας τον στρατό και κάνοντας ένα πρωθυπουργό πραγματικό μονάρχη,  μας οδήγησε σε μια κραιπάλη μέθης, εις υγείαν των κορόιδων που μας δάνειζαν. Σε μια πρωτοφανή λεηλασία του εθνικού πλούτου, που παρόμοια θα συναντήσουμε σε χώρες των φυλάρχων της  Αφρικής, εξασφαλίζοντας παράλληλα τη συναίνεση με αντιπαροχές των στυλοβατών και ‘μαντρόσκυλων’ του συστήματος, αλλά και του λαού, με το ‘πάρτε και σεις κάτι για να μη μιλάτε’.

Έτσι έδωσαν το δικαίωμα της κυνικής, όσο και υποβολιμαίας, αποστροφής για συνενοχή του ανενδοίαστου Πάγκαλου  με το «μαζί τα φάγαμε», πραγματικό κατάντημα, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει γι’  αυτούς που σκέπτονται να εγείρουν αίτημα ευθυνών για το ‘πλιάτσικο’.

Αυτό λοιπόν το αχαλίνωτο πολιτικό σύστημα, διακατεχόμενο από το «σύνδρομο του λεπρού», να κάνει δηλαδή και τους άλλους εικόνα του, στο όνομα δυστυχώς της δημοκρατίας και του πολιτικού κόστους, με λάβαρο τον άκρατο υλισμό και το  ‘δημοκρατικό’ παραλογισμό της υπερβολής, την υπέρμετρο προβολή των ατομικών δικαιωμάτων χωρίς αντίστοιχες ευθύνες, καθώς και του ατομικού συμφέροντος και κέρδους, οδήγησε στην υπονόμευση όλων των θεσμών, αλλά κυρίως τις αρχών και των αξιών, πάνω στις οποίες στηρίχθηκε ο σύγχρονος ελληνικός πολιτισμός και τελικά κατάφερε να διαρρήξει τον κοινωνικό ιστό  και κάθε μορφή εθνικής συλλογικότητος, που του ήταν εμπόδιο στην παντοδυναμία του.

Οι πατριώτες χλευάσθηκαν ως ‘ελληναράδες’. Οι θρησκευόμενοι ως οπισθοδρομικοί. Οι εργαζόμενοι ως κορόιδα. Οι διαμαρτυρόμενοι ως γραφικοί και υπονομευτές του συστήματος. Οι επαγρυπνούντες ως ρατσιστές. Και τα τρωκτικά συνέχιζαν ανενόχλητα τη δουλειά τους…

Όμως πολιτικό σύστημα δεν είναι μόνον τα κόμματα της μεταπολιτεύσεως και οι πολιτικοί εκφραστές τους  που κυβέρνησαν τη χώρα, τα οποία έχουν και την κύρια ευθύνη της χρεοκοπίας μας. Είναι  και η αχαλίνωτη αριστερή και κομμουνιστική αντιπολίτευση πιστή στη ρήση του Λένιν: « Απαιτείστε, απαιτείστε και όταν σας δίνουν, να απαιτείτε περισσότερα μέχρι να χρεοκοπήσετε τις επιχειρήσεις και το κράτος και τότε κατηγορείστε τους για τα μέτρα της χρεοκοπίας που λαμβάνουν μέχρι να τους ανατρέψετε   και επιβάλετε την δικτατορία σας». Ακολουθούν οι πανίσχυροι εκδότες, μεγαλοεργολάβοι και δημοσιογράφοι, οι ‘ανένδοτοι’ συνδικαλιστές που κουνάνε το δάκτυλο και απειλούν την εκάστοτε εξουσία, τα πάσης φύσεως ‘λαμόγια’ και τρωκτικά της διαπλοκής.

Έστω και αργά ήλθε η ώρα για όλους αυτούς να πληρώσουν αυτή τους την βουλιμία, ανεμελιά, οκνηρότητα, ανικανότητα  και απρονοησία  για την πορεία της χώρας. Μόνον που μοιραία πρώτα την πληρώνουν  αυτοί που  δεν φταίνε και προ παντός η πατρίδα.

Μεγαλύτερη όμως τραγωδία από τη ‘κατάντια μας’, είναι η επιλογή μας να περιμένουμε τη σωτηρία μας από το ίδιο πολιτικό σύστημα πού μας έρριξε στη φτώχια, την ανυποληψία και την καταστροφή,  χωρίς καν να συζητούμε για τις ευθύνες τους και να απαιτούμε την τιμωρία τους.

Έτσι γίναμε θεατές της κυνικής ομολογίας, άλλωτε ‘κορυφαίων’ υπουργών, ότι δεν μπήκαν καν στον κόπο να διαβάσουν αυτά για τα οποία μας- εν τέλει- μας καταδίκασαν, όσο και θρασείας παραδοχής των ευθυνών, από του βήματος της βουλής, εκ μέρους του προσφάτως  αποδράσαντος θλιβερού πρωθυπουργού  κατά την ψήφιση του επαχθούς μνημονίου, ‘σαν να μη συμβαίνει τίποτε’, όχι όμως και της αποδοχής τους. Διότι αποδοχή τέτοιων  ευθυνών από αυτούς, τους εν ζωή τουλάχιστον, που διακυβέρνησαν και διαπόμπευσαν τη χώρα την τελευταία 35/ετία, θα πρέπει να συνοδεύεται όχι μόνον από άμεση παραίτηση και οριστική αποχώρηση από την πολιτική, αλλά και παραπομπή τους στο ειδικό δικαστήριο.

Εδώ που φθάσαμε δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Ολόκληρη η  κοινωνία, αναλαμβάνουσα τις ευθύνες της, με επί κεφαλής την θρησκευτική και πνευματική ηγεσία, θα πρέπει να απαιτήσει την  συντεταγμένη  παράδοση της εξουσίας από τους πολιτικούς σε μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων πατριωτών, (τους έντιμους και ικανούς τουλάχιστον  οι πολιτικοί σίγουρα τους γνωρίζουν). Άλλωστε η ιστορία διδάσκει ότι πάντα γεννιούνται ηγέτες σε τέτοιες περιόδους κρίσεων. Παράδοση που θα γίνει κατά το πρότυπον της παραδόσεως  της εξουσίας στον Κ. Καραμανλή το 1974, όπως έχουμε ξαναγράψει σε προηγούμενο άρθρο μας, η οποία θα κυβερνήσει, υπό την εποπτεία του νυν προέδρου της Δημοκρατίας, με συντακτικές πράξεις χωρίς βουλή. Θα παραμείνει για όσο χρόνο χρειασθεί για να διαπραγματευτεί με τους δανειστές μας, να κάνει πράξη τη γενική απαίτηση για κάθαρση και τιμωρία των υπευθύνων, να διαπραγματευθεί με σθένος τα κρίσιμα εθνικά θέματα που εκκρεμούν και να συντάξει με τη συμμετοχή του λαού ένα νέο Σύνταγμα, με περισσότερα μη αναθεωρητέα άρθρα που θα θωρακίζουν τους θεσμούς και την κοινωνία.  Θα διασφαλίσει την επανίδρυση του κράτους, θα οδηγήσει την χώρα στην επανάκτηση της αξιοπρεπείας της, την κοινωνία σε γενική αναθεώρηση της συμπεριφοράς της και το λαό σε εκλογές με συνταγματικώς κατοχυρωμένο εκλογικό σύστημα που θα εξοβελίζει τη κομματοκρατία και πελατοκρατία, θα προωθεί την αξιοκρατία, θα περιορίζει δραστικά την διαπλοκή, δίνοντας την ευκαιρία να αναδειχθούν νέα πρόσωπα με νέες ιδέες και ιδανικά, με μεγαλείο και οράματα, σε πείσμα της ρήσεως του εν επί κεφαλίδι γάλλου φιλοσόφου. 

Και μη μας πουν ότι τα ανωτέρω αποτελούν συνταγματική εκτροπή, αυτοί που  έχουν κάνει ‘κουρέλι’ το Σύνταγμα, ακόμα και πρόσφατα, με την ψήφιση της κυβερνήσεως Παπαδήμου. Όταν πρόκειται για την σωτηρία της πατρίδος δεν υπάρχουν συνταγματικά αδιέξοδα. Όπως έγινε και το 1974. Μα θα μου πείτε πιστεύεις σε χίμαιρες; Ίσως.

Όμως έτσι θα αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών στο πολιτικό σύστημα, για να αποδεχθούν τα όποια μέτρα, όσο σκληρά κι αν είναι και θα προσαρμοσθούν στις νέες συνθήκες που απαιτούνται, διότι θα του δίνουν πραγματική διέξοδο, προοπτική και ελπίδα.

Διαφορετικά  ο δρόμος της δυστυχίας μας θα μακραίνει και μπορεί να εξελιχθεί σε εθνική καταστροφή και αφανισμό, όσο συνεχίζουμε να ελπίζουμε ότι μπορεί με εκλογές να εξορκίσουμε κακό. Το αποτέλεσμα θα είναι ‘μία από τα ίδια’, με την συντριπτική πλειοψηφία του λαού στα ‘κάγκελα’ και την αδυναμία του συστήματος να επιβάλει τα ψηφισθέντα μέτρα, μέσα σε  καταστάσεις χάους, πρόγευση των οποίων πήραμε από τα πρόσφατα επεισόδια στην πρωτεύουσα. Τότε η  άτακτη χρεοκοπία θα είναι λύτρωση από το μαρτύριο ‘της σταγόνας’ και του ανελέητου εκφοβισμού, για το λαό που αγωνιά, αλλά και αφορμή να ανατρέψει βίαια το σάπιο πολιτικό σύστημα  που δεν καταλαβαίνει τι το περιμένει αν τα ελικόπτερα καθυστερήσουν να τους παραλάβουν, με ότι απρόβλεπτο μπορεί να σημαίνει για  όλους μας. Και όπου το φέρει! όπως λέει ο ποιητής Κ.ΟΥΡΑΝΗΣ στο ανατρεπτικό ποίημά του «Πάψετε πια»: (διαβάστε το στη διεύθυνση: https://feltor.wordpress.com/2011/03/13/palamas-1001/).

Σ’ αυτές τις κρίσιμες για το έθνος στιγμές ‘είναι καιρός να γνωριστούν οι θάλασσες με τους κινδύνους’.

 Άλλωστε, όπως λέει ο γεννημένος στη Θεσσαλονίκη τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ «Αν δεν καείς εσύ, αν δεν καώ εγώ, πώς θα γεννούνε τα σκοτάδια φως;». 

            Όμως ας κλείσουμε με μια νότα αισιοδοξίας που μεταδίδει η προτροπή του Θεοκρίτου: «Θαρσείν χρή, τάχ’ αύριον έσσετ’ άμεινον» (Πρέπει να έχουμε θάρρος, ίσως το αύριο είναι καλύτερο). Ο θεός σώζοι την Ελλάδα. Γένοιτο!

ΤΡΙΠΟΛΙΣ 17-2-12