Το αίμα και η κάθαρση
Τα δραματικά γεγονότα της εβδομάδας που πέρασε και οι τρεις νεκροί άνθρωποι που άφησαν πίσω τους ήταν μια εξέλιξη προδιαγεγραμμένη εδώ και καιρό. Βήμα – βήμα η μικρή διαφθορά έφερε στη χώρα την μεγάλη. Η ανοχή στη μικρή παρατυπία έφερε μαζί της και τη συνενοχή της κοινωνίας στο βανδαλισμό, ακόμη και την τρομοκρατία! Η ασύδοτη διόγκωση του κράτους και η κατασπατάληση του κορβανά στο βωμό των πελατειακών σχέσεων οδήγησε στην κατάλυση του ίδιου του κράτους και στην καταστρατήγηση του θεμελιακού λίθου του πολιτεύματος, του Συντάγματος της χώρας.
Κι όμως πολλοί ήταν εκείνοι που εξεπλάγησαν. Ή προσποιήθηκαν τους έκπληκτους με αυτή την έκβαση. Κάποιοι θυμήθηκαν το Σύνταγμα. Κάποιοι άλλοι αυτοπαρουσιάσθηκαν ως εγγυητές της ομαλότητας. Κάποιοι τέλος, ήπιαν νερό στο όνομα της νεοελληνικής δημοκρατίας.
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όλοι μοιραζόμαστε ευθύνες για την σημερινή κατάντια. Οι πολιτικοί που αποδείχθηκαν πυγμαίοι. Οι πολίτες που τους ψήφισαν, επειδή προφανώς τους έμοιαζαν. Οι πολιτικοί και οι μίζες τους. Οι πολίτες και οι μικρές ή μεγάλες παρανομίες τους. Οι συνδικαλιστές. Οι επιχειρηματίες και οι κρατικοδίαιτη λογική τους. Οι δημοσιογράφοι που αποδείχτηκαν πιστά σκυλάκια της εξουσίας.
Υπάρχει ωστόσο, μια ειδοποιός διαφορά. Για την σημερινή κατάλυση του κράτους και για την κατ’ επίφαση δημοκρατία που έχει δημιουργηθεί στη χώρα ευθύνεται κατ’ αρχήν ο πολιτικός κόσμος. Ο ίδιος αυτός κόσμος που σήμερα καλείται να μας βγάλει από το αδιέξοδο είναι εν πολλοίς εκείνος που μας οδήγησε στην καταστροφή. Ο ίδιος αυτός πολιτικός κόσμος είναι που κατέλυσε το Σύνταγμα με την σκανδαλώδη ατιμωρησία που επεφύλαξε για τον εαυτό του και τα μεγάλα του ανομήματα. Ο ίδιος αυτός πολιτικός κόσμος είναι που εξέθρεψε επί δεκαετίες την κοινωνική ανωμαλία, συνθλίβοντας κάθε προοπτική κοινωνικής συνοχής. Ο ίδιος αυτός πολιτικός κόσμος είναι που ανέτρεψε τις πιο θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας, την ισονομία και την τήρηση του νόμου.
Ακούστηκε επισταμένως αυτές τις ημέρες ότι οι στιγμές απαιτούν σοβαρότητα, εθνική ομοψυχία και αποφυγή λαϊκισμού. Ως λαϊκισμό δε, αξιολογούν το λαϊκό αίτημα να εξευρεθούν οι ένοχοι και να αποδοθούν αναλογικά οι ευθύνες. Αυτό δεν είναι σωστό. Για να πιάσουν τόπο οι θυσίες πρέπει να ανοίξει μια καινούρια σελίδα. Όχι μόνο στην δημοσιονομική εικόνα της χώρας. Αλλά μια νέα ημέρα στο πολιτικό σύστημα. Αυτή δε θα συμβεί ούτε με τα φθαρμένα υλικά της προηγούμενης περιόδου. Ούτε με το διεφθαρμένο και ανίκανο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού. Η νέα κοινωνική συνθήκη που θα απαιτηθεί για να πραγματωθούν οι αλλαγές δεν θα αποδειχτεί εφικτή, αν πρώτα δεν επέλθει η κάθαρση. Ειδάλλως, ο φαύλος κύκλος θα επαναλαμβάνεται. Θα αρκεί ένα τυχαίο γεγονός, κύημα της διάλυσης και της συνολικής παρακμής, ώστε να θεωρηθεί ότι το αίμα θα φέρει την κάθαρση. Και αυτό θα σημάνει την αυτοκαταστροφή.
*H Χώρα, 8/05/10
Κι όμως πολλοί ήταν εκείνοι που εξεπλάγησαν. Ή προσποιήθηκαν τους έκπληκτους με αυτή την έκβαση. Κάποιοι θυμήθηκαν το Σύνταγμα. Κάποιοι άλλοι αυτοπαρουσιάσθηκαν ως εγγυητές της ομαλότητας. Κάποιοι τέλος, ήπιαν νερό στο όνομα της νεοελληνικής δημοκρατίας.
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όλοι μοιραζόμαστε ευθύνες για την σημερινή κατάντια. Οι πολιτικοί που αποδείχθηκαν πυγμαίοι. Οι πολίτες που τους ψήφισαν, επειδή προφανώς τους έμοιαζαν. Οι πολιτικοί και οι μίζες τους. Οι πολίτες και οι μικρές ή μεγάλες παρανομίες τους. Οι συνδικαλιστές. Οι επιχειρηματίες και οι κρατικοδίαιτη λογική τους. Οι δημοσιογράφοι που αποδείχτηκαν πιστά σκυλάκια της εξουσίας.
Υπάρχει ωστόσο, μια ειδοποιός διαφορά. Για την σημερινή κατάλυση του κράτους και για την κατ’ επίφαση δημοκρατία που έχει δημιουργηθεί στη χώρα ευθύνεται κατ’ αρχήν ο πολιτικός κόσμος. Ο ίδιος αυτός κόσμος που σήμερα καλείται να μας βγάλει από το αδιέξοδο είναι εν πολλοίς εκείνος που μας οδήγησε στην καταστροφή. Ο ίδιος αυτός πολιτικός κόσμος είναι που κατέλυσε το Σύνταγμα με την σκανδαλώδη ατιμωρησία που επεφύλαξε για τον εαυτό του και τα μεγάλα του ανομήματα. Ο ίδιος αυτός πολιτικός κόσμος είναι που εξέθρεψε επί δεκαετίες την κοινωνική ανωμαλία, συνθλίβοντας κάθε προοπτική κοινωνικής συνοχής. Ο ίδιος αυτός πολιτικός κόσμος είναι που ανέτρεψε τις πιο θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας, την ισονομία και την τήρηση του νόμου.
Ακούστηκε επισταμένως αυτές τις ημέρες ότι οι στιγμές απαιτούν σοβαρότητα, εθνική ομοψυχία και αποφυγή λαϊκισμού. Ως λαϊκισμό δε, αξιολογούν το λαϊκό αίτημα να εξευρεθούν οι ένοχοι και να αποδοθούν αναλογικά οι ευθύνες. Αυτό δεν είναι σωστό. Για να πιάσουν τόπο οι θυσίες πρέπει να ανοίξει μια καινούρια σελίδα. Όχι μόνο στην δημοσιονομική εικόνα της χώρας. Αλλά μια νέα ημέρα στο πολιτικό σύστημα. Αυτή δε θα συμβεί ούτε με τα φθαρμένα υλικά της προηγούμενης περιόδου. Ούτε με το διεφθαρμένο και ανίκανο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού. Η νέα κοινωνική συνθήκη που θα απαιτηθεί για να πραγματωθούν οι αλλαγές δεν θα αποδειχτεί εφικτή, αν πρώτα δεν επέλθει η κάθαρση. Ειδάλλως, ο φαύλος κύκλος θα επαναλαμβάνεται. Θα αρκεί ένα τυχαίο γεγονός, κύημα της διάλυσης και της συνολικής παρακμής, ώστε να θεωρηθεί ότι το αίμα θα φέρει την κάθαρση. Και αυτό θα σημάνει την αυτοκαταστροφή.
*H Χώρα, 8/05/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου