Λίγες ημέρες πριν, ανήμερα της παγκόσμιας ημέρας ατόμων με αναπηρία, μαθητές από το Ειδικό σχολείο (Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.) Δήμου Μαντινείας παρουσίασαν στην εκπομπή «Επί της ουσίας» της Δημοτικής Ραδιοφωνίας (φωτογραφία) ένα μέρος από την εργασία τους που αφορούσε τον άνθρωπο που εμπνεύστηκε και δημιούργησε το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο της Τρίπολης, που πρόσφατα αναπαλαιώθηκε. Πρόκειται για μία εργασία που θα παρουσιαστεί σε σχολεία της πόλης μας, με στόχο την επαφή και αλληλεπίδραση των μαθητών της ειδικής αγωγής με αυτούς της γενικής εκπαίδευσης.
Ολόκληρη αυτή την ενδιαφέρουσα εργασία των μαθητών του Ειδικού Σχολείου Κάψια, την εξασφαλίσαμε και σήμερα τη φέρνουμε στη δημοσιότητα.
Η εργασία αυτή λοιπόν αναφέρει:
«Ο ιατρός Ιωάννης Μαλλιαρόπουλος γεννήθηκε στα Λαγκάδια Αρκαδίας το 1847. Το 1879 παντρεύτηκε την Άννα Βασιλείου. Άσκησε την ιατρική στην Τρίπολη με μεγάλη επιτυχία, κάτι που του έδωσε οικονομική άνεση. Έτσι το 1891 αγόρασε το οικόπεδο στο οποίο έφτιαξε το θέατρο από τον έμπορο Νότη Πανόπουλο αντί 55.000 δραχμών. Στη συνέχεια αγόρασε για 20.000 δραχμές και τα υπόλοιπα ακίνητα που βρίσκοντας στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο.
Το θέατρο άρχισε να κτίζεται το 1905 από τον αρχιτέκτονα Μεταξά. Τις εργασίες επέβλεπε προσωπικά ο δωρητής, ο οποίος ανέλαβε όλα τα έξοδα για την ανέγερση του νέου Θεάτρου που ήταν πολύ μεγαλύτερα του αρχικού προϋπολογισμού των 50χιλ. δρχ.
Τον εσωτερικό διάκοσμο (αίθουσα – σκηνή –θεωρεία) την επένδυση των καθισμάτων με βελούδο, την επίπλωση και τις ταπετσαρίες ανέλαβε ο ειδικός Γάλλος Ζολύ μαζί με τον ειδικό καλλιτέχνη Σπύρο Τσοκόπουλο.
Στις 7 Φεβρουαρίου 1910 έγιναν τα εγκαίνια του θεάτρου με παράσταση του θιάσου Ροζαλίας Νίκα και έργο το «δεσποινίς σοκολάτα». Τα εγκαίνια είχαν πανηγυρικό χαρακτήρα , το θέατρο γέμισε ενώ παρούσες ήταν οι αρχές του τόπου. Η μπάντα της φιλαρμονικής παιάνιζε ειδικό ύμνο που συνέθεσε ο αρχιμουσικός της Ρουτζέριο Καμπανίλε προς τιμήν του ιδρυτή του Θεάτρου Ιωάννη Μαλλιαρόπουλου, ενώ τον συνόδευσε από την οικία του στο θέατρο.
Η ίδρυση του Μαλλιαροπούλειου θεάτρου ήταν ευτυχές γεγονός για την πόλη γιατί «εστεγάσθη ευπρεπώς η τέχνη και ανέβηκε η καλλιτεχνική στάθμη της πόλης». Η ακμή του θεάτρου συμπίπτει με την πρώτη δεκαετία της ζωής του, ακολουθεί η αφωνία της δεκαετίας 1920, σημειώνεται μια μικρή ανάκαμψη τις δεκαετίες του 30 και 40. Από το 1950 και μετά οι παραστάσεις αραιώνουνε ο χώρος χρησιμοποιείται για άλλες άσχετες με το θέατρο εκδηλώσεις.
Η φθορά που γνώρισε από το πλιατσικολόγημα των κατακτητών, από την κακομεταχείριση και την ασέβεια ήταν συνεχής και ραγδαία. Έτσι θα φτάσει η στιγμή να σωριαστεί η στέγη για να έχει δωρεάν εισιτήριο μόνο ο άνεμος και να μην χάνει παράσταση η βροχή.
O ρεαλισμός βλέπει πως τα κτήρια αποτελούνται απλώς από λίθους και κεράμους και όταν αυτοί είναι άτακτος ερριμένοι, πρέπει να ζητηθεί η δραστικότατη συνδρομή της μπουλντόζας.
Τα λύση αυτή προτείνει το Δημοτικό Συμβούλιο της Τρίπολης, με Δήμαρχο τον Σπύρο Τούντα, ως την πλέον ρεαλιστική και συμφέρουσα το 1970. Ευτυχώς όπως συμβαίνει κατά κανόνα με το Ελληνικό Δημόσιο, μεταξύ της απόφασης και της υλοποίησης της διέρρευσε αρκετός χρόνος και έτσι πρόλαβαν να ακουστούν και διαφορετικές φωνές.
Να τι γράφει ο ζωγράφος Αντώνης Γκλίνος, τότε, προσπαθώντας να αποτρέψει το γκρέμισμα του ιστορικού θεάτρου:
«Πρέπει να προσέχουμε όχι μόνο τι καινούργιο δημιουργούμε αλλά και τι οπάλιο ξεθεμελιώνουμε. Το γκρέμισμα του Μαλλιαροπούλειου μας προκαλεί φρίκη γιατί αφαιρεί το άρωμα από τη μνήμη μας που λέγεται ιστορία και μάλιστα ιστορία της Τρίπολης. Το γκρέμισμα του θεάτρου αδικεί το ιστορικό και καλλιτεχνικό παρελθόν του τόπου μας. Το είχε προβλέψει και ο δωρητής Μαλλιαρόπουλος γιαυτό πρέπει να σεβαστούμε την τελευταία του επιθυμία που λέει:
«Μελλοντικέ δήμαρχε της Τρίπολης όποιος κι αν είσαι, είμαι ο Μαλλιαρόπουλος, που οικοδόμησε και δώρισε στους συμπολίτες του το μικρό μου αλλά ωραίο θέατρο. Μην το γκρεμίσεις γιατί ξέρω ότι θα σκεφτείς να το γκρεμίσεις λόγω οικοπέδου, μην φθονήσεις την επιγραφή που θυμίζει το όνομά μου, είναι έργο ζωής, είναι το έργο της ζωής μου».
Ευτυχώς, για την πόλη της Τρίπολης, το θέατρο διασώθηκε και ανακαινίστηκε, αποτελώντας σημείο αναφοράς πλέον, προβάλλοντας και θυμίζοντας μας, την αισθητική μιας εποχής η οποία έρχεται σε αντίθεση με τον ολοκληρωτική επέλαση του μπετόν.»
Να σημειωθεί ότι οι μαθητές και ο υπεύθυνος εκπαιδευτικός του Ειδικού Σχολείου ευχαριστούν τις κυρίες Γεωργία Δάλκου και Μαριά Αντιόπη, για τα πολύτιμα στοιχεία, που ευγενικά τους παραχώρησαν.
