Αλλά πώς; Πρόχειρα, βιαστικά, σχεδόν στα κρυφά.
Αντί μια τόσο σοβαρή κίνηση να συνοδευτεί με καλά οργανωμένες εκδηλώσεις, ώστε να φανερωθεί ανά το πανελλήνιο και μια άλλη πλευρά της Τρίπολης, εκείνη ακριβώς που καταξιώνει στην κοινή συνείδηση και πόλεις και ανθρώπους,
αντί να ....
κληθούν να συμμετάσχουν στη χαρά μας άνθρωποι σπουδαίοι που συνηγόρησαν υπέρ της σωτηρίας του Μαλλιαροπουλείου, παρόλο που δεν ήσαν συμπολίτες μας,αντί να εγκαινιαστεί η σκηνή του με μια λαμπρή παράσταση από έναν θίασο πανελλήνιου κύρους και αξίας,
αντί να είναι η ημέρα των εγκαινίων απαρχή για την επαναλειτουργία του, με βάση έναν κανονισμό που να το προστατεύει, που να το κατοχυρώνει ως χώρο καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας,
δυστυχώς,
με μια ασυγχώρητη προχειρότητα, ο απερχόμενος δήμαρχος στερεί από την Τρίπολη μια από τις σπάνια εμφανιζόμενες ευκαιρίες να αρθεί αυτή πάνω από τη μετριότητα και τη μιζέρια.
Και μετά τα «εγκαίνια», τι;
Κλειστό το Μαλλιαροπούλειο, θα ξαναθυμηθεί ένα χαρακτηρισμό που συνόδευε επί πολύ το βίο του και του μαύριζε την ψυχή: «το δύσμοιρον θέατρον»…
Γι’ αυτό, εμείς, η «Θεατρική Ομάδα Τρίπολης», που επί 15 χρόνια (από το 1988 μέχρι το 2003), παλέψαμε με τη σκόνη του, τη σαρακοφαγωμένη του σκηνή, τις αράχνες, τη βροχή και τα «επισκεπτήρια» των περιστεριών,
αρνούμαστε να παραστούμε σε μια παρωδία εγκαινίων. Δεν θέλουμε επ’ ουδενί να είμαστε βουβοί μάρτυρες ενός υποτιθέμενου ξεκινήματος που προαναγγέλλει την επάνοδο της φθοράς.
Η λαχτάρα που επί 6 χρόνια μάς διακατείχε, να δούμε επιτέλους το Μαλλιαροπούλειο να πρωτοστατεί στην πνευματική αναβάθμιση της πόλης, μεταστράφηκε σε λύπη και οργή. Κι αυτή η τελευταία ήταν που υπαγόρευσε αυτό το κείμενο της έντονης διαμαρτυρίας μας.
Καλούμε και τα λοιπά πολιτιστικά σωματεία της Τρίπολης να πάρουν θέση. Γιατί θεωρούμε ότι όλοι έχουν την άποψη πως η Ιστορία, ο πολιτισμός και το μέλλον ενός τόπου είναι υπόθεση των πολιτών και δεν είναι τσιφλίκι κανενός.»
