Του Τάσου Παπαζαχαρία (Μέλους Συντονιστικού Οργάνου της Δημοτικής Κίνησης Δήμου Τρίπολης «ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ»)
Πράγματι είναι πολύ αισιόδοξη η εικόνα και ευχάριστη η αύρα που αναδύεται, όταν βλέπεις στους δρόμους νέους ανθρώπους να αγωνίζονται για τα δίκια τους.
Όμως έχω να παρατηρήσω ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει μια – δυο φορές τον χρόνο και μόνο σε επετείους κάποιων σοβαρών γεγονότων όπως είναι :
Η επέτειος του Πολυτεχνείου (17 Νοέμβρη) με τη μεγάλη πορεία που στην συντριπτική της πλειοψηφία είναι νέοι και νέες και
Μία δεύτερη είναι αυτή της τραγικής επετείου, της δολοφονίας του άτυχου νέου, Αλέξη Γρηγορόπουλου ,όταν στις συγκεντρώσεις και στις πορείες που γίνονται σε όλη την Ελλάδα, στην απόλυτη πλειοψηφία τους είναι νέοι και νέες.
Τι κάνουν όμως οι νέοι μας τον άλλο καιρό;
Τι κάνουν οι νέοι μας όταν οι γονείς τους κατεβαίνουν στους δρόμους για να προασπίσουν τον μισθό
τους ή το μεροκάματό τους;
Τι κάνουν οι νέοι μας όταν οι γονείς τους απολύονται και μένουν άνεργοι;
Τι κάνουν οι νέοι μας όταν οι τιμές στα ράφια των supermarket ανεβαίνουν συνεχώς ενώ οι μισθοί και
τα μεροκάματα των γονιών τους μειώνονται κάθε τόσο;
Πολλά ερωτήματα μπορεί να υποβάλλει κάποιος , πρός τους συμπαθέστατους νέους μας. Δικαιολογημένα , διότι όταν περνάνε οι πορείες διαμαρτυρίας μπροστά από τις καφετέριες , τις παρακολου-
θούν με ιδιαίτερη απάθεια. Δεν το πιστεύω , όταν μου λένε κάποιοι , ότι ειρωνεύονται τις πορείες αλλά και τους μετέχοντες σε αυτές. Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Τι θα γίνει όμως όταν οι νέοι μας θα μεγαλώσουν κάποτε;
Τι θα γίνει όταν θα βγούνε στην αγορά (διάβασε πιάτσα) προς αναζήτηση εργασίας;
Τι θα γίνει όταν θα βρεθούνε αντιμέτωποι με τα πενιχρά μεροκάματα και τους ισχνούς μισθούς, αφού
έτσι θα τους καταντήσουν;
Επειδή λοιπόν ο χρόνος περνάει χωρίς να ρωτήσει κανένα και επειδή ως που να ανοιγοκλείσει κάποιος τα μάτια του , συνειδητοποιεί ότι είναι 30 ετών , τότε αρχίζει να αναρωτιέται : καλά πως έγινε αυτό; Και επειδή δεν είναι σωστό τότε να ρίχνει ο καθένας τις ευθύνες στον άλλο , πρέπει έγκαιρα να κάνουμε κάτι.
Το πιο εύκολο είναι να εντάξουμε τον εαυτό μας σε κάποιο σύνολο , ώστε να φτιαχτεί ένας τοίχος αντίστασης στην επίθεση που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση ενάντια σε όλα : Εισόδημα – Ασφάλιση – Σύνταξη – Εργασιακές σχέσεις.
Αυτό τον τοίχο , αυτό το ανάχωμα ήδη κάποιοι τόσο στην πόλη μας , όσο και Πανελλαδικά , έχουν αρχίσει από καιρό να το φτιάχνουν. Μπορεί να είναι ακόμη μικρό σε μέγεθος και να μη φέρνει κάποιο χειροπιαστό αποτέλεσμα , όμως έγινε η αρχή. Στο χέρι όλων μας είναι να το δυναμώσουμε.
Μια τέτοια ευκαιρία να δυναμώσουμε , με τον εαυτό του ο καθένας , αυτή την αντίσταση στην επίθεση που δεχόμαστε , είναι η 15η Δεκέμβρη 2010 μέρα Τετάρτη και ώρα 10 το πρωί στην πλ. Αγ. Βασιλείου στην πόλη μας.
Εκεί ύστερα από κάλεσμα του Εργατικού Κέντρου Αρκαδίας, θα συγκεντρωθούν και θα ενώσουν την φωνή τους , όλοι όσοι θίγονται από την αντιλαϊκή – αντεργατική πολιτική της Κυβέρνησης.
Για όλους εκείνους που λένε πολλά , αλλά από πράξεις τίποτα, «ιδού η Ρόδος , ιδού και το πήδημα».
Για όσους δεν θίγονται από όλα αυτά τα μέτρα που παίρνονται καθημερινά σε βάρος των μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων , δικαιολογημένη η απουσία τους από τη κεντρική πλατεία.
Όσοι όμως θίγονται , η παρουσία τους είναι επιβεβλημένη. Όταν απουσιάζουν και ύστερα κάνουν κριτική προς κάθε κατεύθυνση και τους φταίνε όλοι και όλα και μέσα στην απελπισία τους , βάζουν τους πάντες και τα πάντα στο ίδιο τσουβάλι λέγοντας ότι όλοι το ίδιο είναι , τότε η στάση τους είναι περίεργη μέχρι πονηρή και η κριτική τους δεν έχει βάση και δεν δικαιούνται να την κάνουν.
Όλοι οι καλοί, ευτυχώς χωράνε στην κεντρική πλατεία μας. Οι νέοι μας μπορούν να δώσουν το παρών με το δικό τους μπλόκ , με την δική τους ντουντούκα , με τα δικά τους συνθήματα.
Τους περιμένουμε.
