Πηγή - Εφημερίδα "Αρκαδικές Ειδήσεις"
Ο Σύνδεσμος Μαναριωτών ζητά είσοδο στον κλάδο προς Τρίπολη – Αθήνα, αφού τώρα υπάρχει μόνο έξοδος προς Καλαμάτα
Οι κάτοικοι του Μάναρη και διπλανών χωριών «αγναντεύουν» το σύγχρονο δρόμο, αλλά αναγκάζονται να χρησιμοποιούν την «καρμανιόλα» του Καλογερικού
Ζητούν επίσης βοήθεια για τον φωτισμό και την προβολή για τη Γέφυρα και τη Στάση Μάναρη
Στον εθνικό δρόμο Τρίπολης – Καλαμάτας και πλησίον του χωριού Μάναρη, λειτουργεί Σταθμός Διοδίων. Η μέχρι σήμερα ονομασία του “Σταθμός Διοδίων Ασέας” ήταν προφανώς λανθασμένη. Το Υπουργείο Υποδομών – Μεταφορών και Δικτύων με έγγραφο του αποφάσισε τη μετονομασία του σε “Σταθμό Διοδίων Γέφυρας Μάναρη”.
Σύμφωνα με στοιχεία τα οποία έκανε γνωστά στις «Αρκαδικές Ειδήσεις», ο κ. Παναγιώτης Σιαμπέκος, Πρόεδρος του Συνδέσμου Μαναριωτών....
, «15 χλμ. μακριά από την Τρίπολη, στον άξονα της σιδηροδρομικής γραμμής Τρίπολης – Καλαμάτας, όπου υπάρχει και η ομώνυμη Στάση Μάναρη. Στο 13ο χλμ. του οδικού άξονα Τρίπολης – Καλαμάτας υπάρχει στροφή προς Μάναρη. Σε απόσταση 
Είναι η μεγαλύτερη λίθινη θολωτή και τοξωτή κοιλαδογέφυρα της Ελλάδας. Καλύπτει τόξο 39ο Μελετήθηκε, σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από τη γαλλική εταιρεία Societe Anonyme Internationale de construction et denterprise des Tranaux Publiques (Ανώνυμη Διεθνής Εταιρεία Κατασκευών και Εργολαβικών Εργων). Τα σχέδιά της είναι της περιόδου 1890 – 91 από το Γάλλο αρχιμηχανικό Α. Cotteland. Αρχιμηχανικός κατασκευής ήταν ο P. Lepeche.
Η κατασκευή της έγινε μεταξύ των ετών 1892 – 1896.
Υπάρχει σχεδιάγραμμα κατασκευής της Γέφυρας σε κλίμακα 1/100, μήκους δύο περίπου μέτρων Χ 0,30 μ. και χειρόγραφα επιμετρητικά στοιχεία των εκτελεσθεισών εργασιών κατασκευής στα γαλλικά από 14 σελίδες Α3 και ημερομηνία 9 Οκτωβρίου 1896. Από τα στοιχεία αυτά προκύπτει, ότι η κατασκευή της γέφυρας τελείωσε το 1896. Ο σιδηροδρομικός άξονας Μύλων – Καλαμάτας πρωτολειτούργησε το έτος 1898.
Η πέτρα της γέφυρας και της στάσης είναι ντόπια. Η γνωστή Μαναραίικη πέτρα. Είχαν ανοιχτεί νταμάρια στον παρακείμενο ορεινό όγκο «Σπαρτιά» και με ντεκοβίλ την έφερναν στο χώρο της Γέφυρας για πελέκημα και χτίσιμο. Εργάστηκαν Γάλλοι και Ιταλοί τεχνίτες, αλλά και Έλληνες. Και γυναίκες χρησιμοποιήθηκαν για τη μεταφορά της πέτρας και για το χοντρό πελέκημά της.
Από της κατασκευής της η Γέφυρα δε χρειάστηκε ποτέ παρέμβαση για επισκευή ή συντήρηση και δεν επηρεάστηκε ποτέ από φυσικά φαινόμενα.
Στην άκρη της γέφυρας βρίσκεται το κτίριο της Στάσης Μάναρη. Κτίστηκε το έτος 1897 με πέτρα ίδια με εκείνη της γέφυρας. Εχει το παραδοσιακό σχέδιο στάσης της εποχής εκείνης. Είναι αληθινό κομψοτέχνημα.
Η Γέφυρα και η Στάση Μάναρη είναι τοπόσημα και σημεία αναφοράς για τους κατοίκους του χωριού Μάναρη αλλά και της ευρύτερης περιοχής. Αλλοτε ο χώρος της γέφυρας και της στάσης έσφιζε από ζωή και κίνηση. Το τρένο ήταν το μοναδικό μέσον για την διακίνηση ανθρώπων και προϊόντων της περιοχής.
Σήμερα το κτίριο της Στάσης είναι ερειπωμένο με ορθάνοιχτα παράθυρα και πόρτες και κατεστραμμένα ταβάνια εγκαταλειμμένο από κάθε ανθρώπινη έγνοια και φροντίδα. Η γέφυρα δε έχει υποστεί πρόσφατα ακρωτηριασμό των άκρων της από του “εκσυγχρονιστές – ανακαινιστές” της σιδηροδρομικής γραμμής που γκρέμισαν κάτω από τη γέφυρα τρεις λαξευμένους ογκόλιθους της στέψης και έβαλαν στη θέση τους τσιμέντο, ενώ κάλυψαν πάλι με τσιμέντο άλλους στα άκρα της. Για να αποφύγουν δε τις διαμαρτυρίες μας κάλυψαν το τσιμέντο με πρόχειρη και άσχετη επένδυση, που φαντάζει από μακριά και δημιουργεί αλγεινή εντύπωση και στους πλέον ανίδεους. Η άμεση αποκατάσταση του μνημείου είναι πλέον υποχρέωση των αρμόδιων αρχαιολογικών υπηρεσιών και των αρχιτεκτόνων του Ο.Σ.Ε.
Και η Γέφυρα και η Στάση Μάναρη έχουν χαρακτηριστεί μνημεία που «χρήζουν ειδικής κρατικής προστασίας …» (ΦΕΚ 391/Β/25.6.1985 και 1353/Β/14.9.2006).
Το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο έχει εκπονήσει μελέτη φωτισμού τους.
Με τη με αριθμό 93/23.9.2010 ομόφωνη απόφασή του το Νομαρχιακό Συμβούλιο Αρκαδίας συγκατατίθεται για το φωτισμό τους και γενικότερα την προβολή τους ως κομψοτεχνήματα λαϊκής αρχιτεκτονικής. Απομένει η συγκατάθεση και των άλλων εμπλεκόμενων Υπηρεσιών και Φορέων.
Η Γέφυρα Μάναρη έγινε αντικείμενο συζήτησης σε Συνέδριο Πανεπιστημιακών Τεχνικών, με εισήγηση καθηγητών του ΕΜΠ, στην Καλλιφόρνια των ΗΠΑ (11, 12 και 13.7.2006) και στο Νέο Δελχί των Ινδιών (6, 7 και 8.11.2006) ως ιστορικό τεχνικό, κατασκευαστικό επίτευγμα με υψηλή στατικότητα και αισθητική για την εποχή κατασκευής της.
Εκατόν πενήντα μέτρα (150) δυτικά των μνημείων και σε σημείο ορατό από αυτά, βρίσκεται ο σταθμός διοδίων του νέου αυτοκινητόδρομου Τρίπολης – Καλαμάτας που με απόφαση του Υπουργείου Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων μετονομάστηκε σε «ΣΤΑΘΜΟΣ ΔΙΟΔΙΩΝ ΓΕΦΥΡΑΣ ΜΑΝΑΡΗ».
Το χωριό Μάναρη βρίσκεται λίγες εκατοντάδες μέτρα ανατολικά των μνημείων και ο δρόμος που οδηγεί σ’ αυτό διέρχεται κάτω από τη γέφυρα.
Στο χώρο των διοδίων, και μάλιστα μετά από αυτά, στον κλάδο προς Καλαμάτα υπάρχει «Εξοδος Μάναρη», αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει καμμία είσοδος στον κλάδο προς Τρίπολη – Αθήνα. Ετσι οι κάτοικοι του χωριού, αλλά και των διπλανών χωριών ‘’αγναντεύουν’’ το σύγχρονο δρόμο που περνάει έξω από την πόρτα τους, αλλά αναγκάζονται μόνο αυτοί από όλους τους Έλληνες, να χρησιμοποιούν ως κύριο και μονα-δικό δρόμο για τις μετακινήσεις τους τον παλαιό δρόμο «καρμανιόλα» του Καλογερικού, γνωστόν στο Πανελλήνιο για τις πολλές απότομες και ανήλιες στροφές του, τους αποκλεισμούς από πάγο και χιόνι, τα αναρίθ-μητα δυστυχήματα και τα θύματά του, και δεν παραλείπουν να εκφρά-ζουν το παράπονό τους, αλλά και την παράκλησή τους προς κάθε αρμό-διο, για ένα αίτημα που ήταν και είναι ακόμη εύκολο να ικανοποιηθεί: Τη δημιουργία «εισόδου Μάναρη» για την οποία συμφωνούν με ομόφωνες αποφάσεις τους ο Δήμος Βαλτετσίου και το Νομαρχιακό Συμβούλιο Αρ-καδίας.
Ο Σύνδεσμος Μαναριωτών καταβάλλει άοκνες προσπάθειες για το φωτισμό των μνημείων και την προβολή τους και απευθύνεται προς διά-φορους Φορείς αναζητώντας χορηγούς για την επίτευξη του στόχου αυτού, αλλά και για τη δημιουργία ‘’εισόδου’’ στον κλάδο προς Τρίπολη – Αθήνα του νέου αυτοκινητόδρομου που είναι ένα σοβαρό, λογικό και δίκαιο αίτημα για το Μάναρη και τα γειτονικά χωριά Δόριζα και Αραχαμίτες.»
