του Μαρίνου Τσίρμπα, Μέλους της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας Μια παλιά αφρικανική παροιμία λέει: «Αν θες να πας κάπου γρήγορα, πήγαινε μόνος σου. Αν θες να πας κάπου μακριά, πήγαινε με παρέα». Σίγουρα λόγω της δεινής συγκυρίας στην οποία βρισκόμαστε τόσο ως μονάδες όσο και ως σύνολο πρέπει να κινηθούμε μακριά απ’ εδώ όσο το δυνατόν ταχύτερα.
Η σημερινή κυβέρνηση προσεγγίζοντας τη θέση αυτή ως δίλημμα, είναι εμφανές ότι επέλεξε τον πρώτο δρόμο, εκείνο του «μοναχικού καβαλάρη», θεωρώντας ότι αν τα πόδια κοπούν από το υπόλοιπο σώμα θα τρέξουν γρηγορότερα! Έτσι, όμως, αποκομμένη από τον ελληνικό λαό αγνόησε και συνεχίζει να αγνοεί προκλητικά τη δύναμη του πλήθους και της συλλογικότητας.
Εμείς στη Νέα Δημοκρατία έχουμε καταλάβει καλά ότι δεν υφίσταται τέτοιο δίλημμα, ότι δηλαδή οι δύο αυτές επιταγές δεν είναι αντιφατικές, δεν αυτοαναιρούνται, αλλά αντιθέτως λειτουργούν παράλληλα και αλληλοσυμπληρώνονται. Με απλά λόγια πρέπει να πάμε «τρέχοντας μακριά», συνδυάζοντας την ταχύτητα της ατομικότητας με την αποτελεσματικότητα της συλλογικότητας. Γι’ αυτό, εξάλλου κι ο Αντώνης Σαμαράς αναζητώντας τα νέα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή της χώρας έχει καταθέσει με τον πιο σαφή τρόπο ανοικτή πρόσκληση στα υγιή κύτταρα, στα αντισώματα της κοινωνίας μας, τα οποία και θα αποτελέσουν τους συνοδοιπόρους του.
Ναι, λοιπόν, να πάμε όλοι μαζί μακριά, αλλά προς τα που; Ποια κατεύθυνση πρέπει επιτέλους να ακολουθήσουμε; Σε τελική ανάλυση, όταν δεν ξέρεις πού πας, όταν δεν έχεις ξεκάθαρο σημείο αναφοράς, δεν έχει σημασία αν θα πας γρήγορα ή πιο μακριά. Αν θέλεις να είσαι και όχι να καλείς εαυτόν ταγό της κοινωνίας έχεις την υποχρέωση να ξέρεις εκ των προτέρων που οδηγείς τους άλλους. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι διττή:
Από τη μία πλευρά, σε ατομικό επίπεδο, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, όπως έλεγε και ο Ρούσβελτ, ότι δεν χρειαζόμαστε ανθρώπους που απλά ασκούν κριτική, ούτε που απλά τονίζουν ότι «η δρυς έπεσε». Τα όποια «εύσημα» πρέπει να ανήκουν σε εκείνους που θέτουν πραγματικά εαυτούς στην αρένα της μάχης και δε διστάζουν να χύσουν ιδρώτα και αίμα για να φέρουν την αλλαγή. Σε χαλεπούς καιρούς δεν είναι δυνατόν να χτίζονται πολιτικές καριέρες, αλλά μόνο να θυσιάζονται ενεργοί πολίτες, ειδάλλως ακόμα κι αν η «Ιφιγένεια» ή οι «Ιφιγένειες» θυσιαστούν η εκστρατεία για την Τροία θα μείνει τούτη τη φορά στα χαρτιά....
Από την άλλη πλευρά, σε συλλογικό επίπεδο, εκθρονίζοντας όλες εκείνες τις λογικές που μας οδήγησαν στο σήμερα, οφείλουμε ως ελληνική κοινωνία να επαναθέσουμε ξεκάθαρα το στόχο μας, μέσω της ανάπτυξης και του κοινωνικού επαναπροσδιορισμού των θεσμών και των αξιών μας, αναδιανέμοντας ίσες ευκαιρίες δράσης στους πολίτες. Σεβόμενοι την ατομικότητα του καθενός και συνάμα του συνόλου πρέπει να ενισχύσουμε την κοινωνική αλληλεγγύη, τον καταλύτη της κοινωνικής και οικονομικής επανεκκίνησης της χώρας μας.
Μέσα σε αυτό το ζοφερό σκηνικό, η αποπολιτικοποίηση και η αποχή από τα κοινά συνιστούν αντανακλαστικές επιλογές, αλλά δεν είναι δυνατόν να αποτελούν μέρος της λύσης.
Σε αυτή την οικονομική και κοινωνικοπολιτική επανεκκίνηση της κοινωνίας μας πρέπει να προτάξουμε επικεφαλής τα θετικά πρότυπά της, ανθρώπους ικανούς «να άρχουν και να άρχονται», που κέρδισαν το σεβασμό της. Αναζητούμε ταγούς, ανθρώπους υπεύθυνους να κρατήσουν «πυξίδες» και να χαράξουν πορεία, όχι «κολεγιές», «άτομα του στενού κύκλου» ή του «ευρύτερου περιβάλλοντος»… Το ένα εκατομμύριο Ελλήνων πολιτών που συμμετείχε στην εκλογή Προέδρου του κόμματός μας κέρδισε περίτρανα αυτό το δικαίωμα! Η επανάσταση της «αλλαγής» μέσα από την ενεργό συμμετοχή των πολιτών έχει ήδη ξεκινήσει με τον Αντώνη Σαμαρά στο τιμόνι να θέτει το στίγμα. Ο κύβος ερρίφθη! Αυτή τη φορά, όμως, για να τα καταφέρουμε πρέπει να γίνουμε εμείς οι ίδιοι η κοινωνία που θέλουμε.
