Στην μέχρι σήμερα διαδρομή μου υπήρξαν τρεις χώρες τις οποίες δεν μπορούσα να επισκεφθώ. Η μία ήταν η Ελλάδα της Δικτατορίας. Η φυγή μου μάλιστα έγινε από αυτήν την πόλη, την Θεσσαλονίκη. Αυτό το ζήτημα λύθηκε με την πτώση της Δικτατορίας το 1974.
Η δεύτερη χώρα την οποία δεν μπορώ να επισκεφθώ από την στιγμή που υπερασπίσθηκα τα δικαιώματα των ιστορικών λαών της Μικράς Ασίας και τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών της στο Συμβούλιο του Ο.Η.Ε για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα είναι η Τουρκία. Αποτελεί για μένα μεγάλη τιμή.
Επί πλέον το ρατσιστικό καθεστώς είναι ένοχο γιατί απείλησε ακόμη και την ζωή μου. Απορώ που ειδικά μετά τις δηλώσεις και τις ομολογίες των Τούρκων Στρατηγών δεν υπήρξε κάποια αντίδραση στο Ευρωκοινοβούλιο. Ούτε προχώρησε στη Άγκυρα η έρευνα για αυτούς τους εγκληματικούς σχεδιασμούς των Κρατικών, παρακρατικών μηχανισμών της Εργκενεκόν. Τα στοιχεία της ενοχής τους είναι πολλά.
Μετά όμως την απαγόρευση της εισόδου μου στις Η.Π.Α. τον Μάιο του 2009 ώστε να εμποδισθεί η συμμετοχή μου στο Διεθνές Συνέδριο για τις γενοκτονίες του 20ου αιώνα προστέθηκε και μια άλλη χώρα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Δεν νομίζω ότι τιμά τις Η.Π.Α. η ταύτιση τους με την Τουρκία, η ένταξη τους σε αυτήν την κατηγορία.
Με αφορμή την παρουσία στην σημερινή εκδήλωση του Γερουσιαστή Λεωνίδα Ραυτάκη ήθελα να πω ότι οι Η.Π.Α. κάνουν στην περιοχή μας κακές, κακόφημες παρέες και εκτίθενται. Εκτίθενται με το να ταυτίζονται με την Τουρκική βαρβαρότητα. Σε όλη την Μικρά Ασία ακόμη και σήμερα η ανθρώπινη αξία δεν έχει καμία αξία. Μικρά παιδιά πέντε και έξι ετών φυλακίζονται.
Δεν θέλω να επαναφέρω έναν ακατέργαστο φραστικό και ρητορικό «αντιιμπεριαλισμό». Αντίθετα πιστεύω ότι οι Η.Π.Α. είναι μια πληθυντική πραγματικότητα. Για αυτό είχαμε εκεί πολλές αναγνωρίσεις της Ποντιακής Γενοκτονίας. Στήθηκε το μνημείο της γενοκτονίας των Ποντίων στην Πενσυλβανία το 2006. ‘Ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή για μένα η παρουσία και η ομιλία μου κατά τα αποκαλυπτήρια.
Νομίζω ότι οι Η.Π.Α. έχουν επίσης μια διαφορετική διπλωματική παράδοση στην περιοχή την οποία οφείλουν να ακολουθήσουν αντί να λερώνονται με τις κακόφημες παρέες τους. Είναι η παράδοση δύο μεγάλων ανθρωπιστών διπλωματών του Χόρτον και του Μοργκεντάου. Είναι όμως και οι Έλληνες, ειδικά ο Ελληνισμός της Ανατολής που δεν έκανε το καθήκον του προς αυτούς τους μεγάλους ανθρωπιστές.
Θα μπορούσε τώρα να ανεγερθεί ένα μνημείο αφιερωμένο στην μνήμη τους στο κέντρο της πόλης στην οδό Αγίου Δημητρίου.
Το μνημείο αυτό θα εκφράσει το πνεύμα της Πόλης της Θεσσαλονίκης το οποίο είναι συνώνυμο της Φιλανθρωπίας, της Αγάπης και του Σεβασμού της Ανθρώπινης Ζωής.
Γιατί οι ομάδες που αποτελούν αυτήν την Πόλη έχουν γνωρίσει δυο ιδεολογίες του θανάτου τον Κεμαλισμό και τον Ναζισμό.
Η ανέγερση του μνημείου εκτός των άλλων θα αποτελεί μια απάντηση στους νοσταλγούς και λάτρεις αυτών των ρατσιστικών απάνθρωπων ιδεολογιών.
Εμείς αγαπάμε την ζωή, τους ανθρώπους, αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της 19ης Μαΐου. Πρόκειται για μια κληρονομιά, ένα τρόπο που έρχεται από πολύ μακριά και πάει πολύ μακριά.
*Από την ομιλία του στην Πλατεία Αγίας Σοφίας της Θεσσαλονίκης
Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη polis-agora.blogspot.com
