Την αριστουργηματική κωμωδία του Αριστοφάνη «Λυσιστράτη» θα παρουσιαστεί στην Τρίπολη, χωρίς τον Κώστα Βουτσά, λόγω της περιπέτειας υγείας, που αντιμετώπισε. Η παράσταση θα δοθεί την ...
Πέμπτη, 11 Αυγούστου, στις 9.00 το βράδυ, στο θεατράκι του Αη Γιώργη.
Πρωταγωνιστούν οι Θύμιος Καρακατσάνης, Βασίλης Τσιβιλίκας, Γιώργος Παρτσαλάκης, Βάσια Τριφύλλη, Γιώργος Κωνσταντίνου και Κώστας Βουτσάς(στη θέση του, θα είναι ο Κωνσταντίνος Κυριακού), ενώ συμμετέχουν οι Ιωσηφίδης Ιωσήφ, Χάρης Αρώνης, Μαρία Συκιανάκη, Θεοδώρα Βουτσά, Φίλιππος Φιλόγλου, Γιάννης Γούτης, Νίκος Δροσάκης, Μαρία Μαλλούχου, Γεωργία Βασιλοπούλου, Ειρήνη Καζάκου, Γκέλη Γιακουμάκη και ο Κωνσταντίνος Κυριακού.
Μετάφραση: Κ.Χ. Μύρης
Σκηνοθεσία: Θύμιος Καρακατσάνης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Χορογραφίες: Δημήτρης Παπάζογλου
Σκηνικά κοστούμια: Ρένα Γεωργιάδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Συκιανάκη
Μετάφραση: Κ.Χ. Μύρης
Σκηνοθεσία: Θύμιος Καρακατσάνης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Χορογραφίες: Δημήτρης Παπάζογλου
Σκηνικά κοστούμια: Ρένα Γεωργιάδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Συκιανάκη
Η «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη μπορεί να φαίνεται η πιο αθυρόστομη κωμωδία του, με την πιο ανοιχτόκαρδη αμεσότητα των όρων, κι όμως δεν μπορεί γι’ αυτό να χαρακτηριστεί «ανήθικη». Τουναντίον είναι ένα υπέροχο μάθημα πατριωτισμού και ανθρωπιάς. Είναι θερμό κήρυγμα ειρήνης κι αδέρφωσης μεταξύ των Ελλήνων και παραπέρα μεταξύ όλων των λαών της γης...
Μολονότι ο μύθος είναι πλάσμα της φαντασίας εξωπραγματικό κι απίθανο, η πορεία του συντελείται με την πιο αβίαστη φυσικότητα κι αληθοφάνεια. Η ψυχολογία των ηρώων, οι λόγοι τους και τα έργα τους δεν έχουνε τίποτα το αδικαιολόγητο. Ο Αριστοφάνης, όσο κανένας άλλος ποιητής του παλιού καιρού, γνώρισε κι απόδωσε με πολύ σοφία και τέχνη την ψυχή των γυναικών του λαού - των νοικοκυράδων.
Η «Λυσιστράτη» από την άποψη της συνθετικής τελειότητας και της ισορροπίας μέσων και σκοπού μπορεί να σταθεί δίπλα στο σοφόκλειο δράμα. Η σκηνή του όρκου των γυναικών, του ερωτικού παιχνιδιού Μυρίνης-Κινησίας, της λιποψυχίας των ανταρτισσών και στο τέλος η θαυμαστή νουθεσία της Λυσιστράτης προς τους εμπόλεμους Αθηναίους και Σπαρτιάτες, είναι από τα πιο αριστουργηματικά κατορθώματα του δημιουργικού Λόγου.
Ο Αριστοφάνης σ’ όλα του τα έργα κάνει πολιτική. Γκρεμιστής των «κακώς κειμένων» και δάσκαλος του σωστού. Αλλά στη «Λυσιστράτη», που παίχτηκε στα 411 π.Χ. ο σκοπός του (η ειρήνη) ξεπερνάει τα όρια της πρώτης ανάγκης του λαού για προκοπή και γίνεται ανάγκη σωτηρίας της πατρίδας. Η Αθηναϊκή πολιτεία, είχε άμεση ανάγκη να σταματήσει ο πόλεμος, γιατί αργά η γρήγορα, θα τον έχανε-και μαζί με την Αθήνα θα χανότανε όλος ο έως τότε ελληνικός πολιτισμός. Είχε προηγηθεί η Σικελική καταστροφή, η οχύρωση της Δεκέλειας από τους Σπαρτιάτες, η αποστασία των συμμάχων-όλα τούτα με την προδοσία του Αλκιβιάδη-κι ο λαός ήθελε την ειρήνη. Έτσι το κήρυγμα της Λυσιστράτης δεν ήταν καθόλου ανεδαφικό παρά επίκαιρο και καλοδεχούμενο κάθε καιρό.
Μολονότι ο μύθος είναι πλάσμα της φαντασίας εξωπραγματικό κι απίθανο, η πορεία του συντελείται με την πιο αβίαστη φυσικότητα κι αληθοφάνεια. Η ψυχολογία των ηρώων, οι λόγοι τους και τα έργα τους δεν έχουνε τίποτα το αδικαιολόγητο. Ο Αριστοφάνης, όσο κανένας άλλος ποιητής του παλιού καιρού, γνώρισε κι απόδωσε με πολύ σοφία και τέχνη την ψυχή των γυναικών του λαού - των νοικοκυράδων.
Η «Λυσιστράτη» από την άποψη της συνθετικής τελειότητας και της ισορροπίας μέσων και σκοπού μπορεί να σταθεί δίπλα στο σοφόκλειο δράμα. Η σκηνή του όρκου των γυναικών, του ερωτικού παιχνιδιού Μυρίνης-Κινησίας, της λιποψυχίας των ανταρτισσών και στο τέλος η θαυμαστή νουθεσία της Λυσιστράτης προς τους εμπόλεμους Αθηναίους και Σπαρτιάτες, είναι από τα πιο αριστουργηματικά κατορθώματα του δημιουργικού Λόγου.
Ο Αριστοφάνης σ’ όλα του τα έργα κάνει πολιτική. Γκρεμιστής των «κακώς κειμένων» και δάσκαλος του σωστού. Αλλά στη «Λυσιστράτη», που παίχτηκε στα 411 π.Χ. ο σκοπός του (η ειρήνη) ξεπερνάει τα όρια της πρώτης ανάγκης του λαού για προκοπή και γίνεται ανάγκη σωτηρίας της πατρίδας. Η Αθηναϊκή πολιτεία, είχε άμεση ανάγκη να σταματήσει ο πόλεμος, γιατί αργά η γρήγορα, θα τον έχανε-και μαζί με την Αθήνα θα χανότανε όλος ο έως τότε ελληνικός πολιτισμός. Είχε προηγηθεί η Σικελική καταστροφή, η οχύρωση της Δεκέλειας από τους Σπαρτιάτες, η αποστασία των συμμάχων-όλα τούτα με την προδοσία του Αλκιβιάδη-κι ο λαός ήθελε την ειρήνη. Έτσι το κήρυγμα της Λυσιστράτης δεν ήταν καθόλου ανεδαφικό παρά επίκαιρο και καλοδεχούμενο κάθε καιρό.
