Το μέλλον και η Ιστορία θα καταγράψουν την 16η Ιουνίου 2011 ως τη μέρα που το ΠΑΣΟΚ έφτασε μισή ανάσα από τη διάσπαση. Όπως κι άλλες φορές στο παρελθόν βέβαια, μόνο που η συγκεκριμένη συγκυρία ήταν η πλέον επικίνδυνη:
Ο Γιώργος Παπανδρέου εμφανιζόταν εξαιρετικά αδύναμος, η Κοινοβουλευτική Ομάδα αμφιταλαντευόταν σχετικά με το τι έπρεπε να κάνει, η κοινωνία ζητούσε «ανθρωποθυσίες», και τα ΜΜΕ επιβάρυναν το όλο κλίμα. Εκείνες τις δραματικές ώρες της Πέμπτης, από το πρωί μέχρι και το μεσημέρι, πριν περάσει ο Ευάγγελος Βενιζέλος την πόρτα του Μεγάλου Μαξίμου για τον «μεγάλο συμβιβασμό», ο «παπανδρεϊσμός» κλυδωνίστηκε. Μέτρησε ωστόσο και τους πραγματικούς συμμάχους του.
Όσοι έζησαν λοιπόν το παρασκήνιο, έχουν να λένε ότι, όπως και το 2007, το πρόσωπο-κλειδί, που εν πολλοίς άλλαξε το κλίμα, και φύλαξε Θερμοπύλες, ήταν ο Δημήτρης Ρέππας. Και μάλλον δεν ήταν τυχαία η πολιτική αναβάθμιση, από το υπουργείο Υποδομών στο «original» Εσωτερικών, με τον βαρύγδουπο τίτλο «Διοικητικής Μεταρρύθμισης».
Ο Ρέππας είναι μαθημένος στο εσωκομματικό παρασκήνιο. Υπήρξε ο αρχηγός της ομάδας των «λοχαγών», που βοήθησε στην άνοδο του Κώστα Σημίτη στην εξουσία, και στήριξε τον τότε πρωθυπουργό, ακόμη και όταν έφυγε από κοντά του ο Θόδωρος Τσουκάτος.
Στη συνέχεια, ήταν από εκείνους που εγγυήθηκαν την ομαλή μεταβίβαση της ηγεσίας στον Γιώργο Παπανδρέου, χωρίς… να ανοίξει μύτη. Ενώ, μετά τις χαμένες εκλογές του 2007, και την ευθεία αμφισβήτηση του παπανδρεϊκού imperium από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο Δημήτρης Ρέππας, ως Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, κατάφερε να βάλει φρένο στις φυγόκεντρες τάσεις.
Ποιος θα ξεχάσει άλλωστε και τη μεγάλη «ντρίπλα», στη δραματική συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, όπου μόνος σχεδόν απέναντι στα ενωμένα μπλοκ «εκσυγχρονιστών» και «βενιζελικών», κατάφερε να πραγματοποιηθεί η συνεδρίαση και να δρομολογηθούν συγκεκριμένες διαδικασίες για τη διαδοχή.
Πάνω απ’ όλα όμως, σε εκείνη τη συνεδρίαση, «υποχρέωσε» τον Κώστα Σημίτη να βγει… από τις σκιές, να λάβει το λόγο, και με την ιστορική πλέον αποστροφή «αισθάνομαι δυσάρεστα», που εκστόμισε ο πρώην πρωθυπουργός, σφράγισε την έκβαση της μάχης της διαδοχής: Το παπανδρεϊκό στρατόπεδο συνασπίστηκε, όχι απέναντι στον Ευάγγελο Βενιζέλο, αλλά σε εκείνον που «πήρε το κόμμα του Ανδρέα, το 1996».
Την Πέμπτη, ο Δημήτρης Ρέππας αξιοποίησε και πάλι το ειδικό πολιτικό βάρος του, στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Διαμόρφωσε τις κατάλληλες ισορροπίες, ώστε όλοι οι κορυφαίοι να δηλώσουν «πίστη» στον Γιώργο Παπανδρέου. Και να ξεκινήσουν οι διαρροές περί «αποστασίας».
Έτσι, όταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος περνούσε την είσοδο του Μεγάρου Μαξίμου, είχε κατανοήσει ότι η ευκαιρία της ανατροπής είχε χαθεί. Ήταν η ώρα του μεγάλου συμβιβασμού.
