Του Παναγιώτη Σιαμπέκου
Μαναραίικης καταγωγής είναι ο άνθρωπος που διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανέγερση του υψηλότερου κτιρίου του κόσμου ύψους 828 μέτρων, του ουρανοξύστη που κατέχει σήμερα το παγκόσμιο ρεκόρ ύψους.
Πρόκειται για το Γιώργο Ευσταθίου...
γιό της Βασιλικής Ηλία Δεληγιάννη από το Μάναρι, πρώτης εξαδέλφης του γνωστού Μαναριώτη δικηγόρου της Αθήνας Γιάννη Π. Δεληγιάννη.
γιό της Βασιλικής Ηλία Δεληγιάννη από το Μάναρι, πρώτης εξαδέλφης του γνωστού Μαναριώτη δικηγόρου της Αθήνας Γιάννη Π. Δεληγιάννη.
Ο Γιώργος Ευσταθίου είναι ο επικεφαλής συντονισμού – managing partner – της εταιρείας SOM, η οποία ανέλαβε τη σχεδίαση και υλοποίηση του εντυπωσιακού ουρανοξύστη «Burj Khalifa» στο Ντουμπάι, κατασκευή που χρειάστηκε πάνω από επτά χρόνια δουλειάς.
Εκτός από το «Burj Khalifa» που κατέχει σήμερα το παγκόσμιο ρεκόρ, η SOM έχει κατασκευάσει ακόμη τέσσερα από τα δέκα ψηλότερα κτίρια που βρίσκονται στη λίστα των ψηλότερων του κόσμου. Είναι τα Nanjing Greenland Financial Center και Jim Mao Tower στην Κίνα και το Willis Tower – πρώην Sears – και Trump International Hotel και Tower στο Σικάγο.
Έχοντας κληρονομήσει από τον αρχιτέκτονα πατέρα του Γιάννη Ευσταθίου – που είναι και αυτός γιός μετανάστη από την Τρίπολη – το ταλέντο να σχεδιάζει και τη διάθεση για δημιουργία, συμπλήρωσε την εμπειρία του μέσω του επίσης αρχιτέκτονα αδελφού της μητέρας του Αντώνη Η. Δεληγιάννη. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πανεπιστημίου του Illinois και αργότερα εντάχθηκε στην κατασκευαστική εταιρεία της οποίας έγινε επικεφαλής συντονιστής.
Ο υψηλότερος ουρανοξύστης του κόσμου «Burj Khalifa», η εταιρεία SOM και ο Γιώργος Ευσταθίου, έχουν προβληθεί, όπως είναι ευνόητο, από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ο δημοσιογράφος Πάρις Κορμάρης του περιοδικού Status εντόπισε το Γιώργο Ευσταθίου και πήρε συνέντευξη στην οποία δηλώνει «περήφανος για την καταγωγή του» και ότι ανατράφηκε «σύμφωνα με τις παραδόσεις των παππούδων», αλλά και ότι είναι πρώτα Έλληνας και μετά Αμερικανός και μάλιστα χωρίς «την πολυτέλεια» να ξέρει καλά ελληνικά.
Ποιός θα μπορούσε να φανταστεί, όταν οι παππούδες του Γιώργου Ευσταθίου αναχωρούσαν από το Μάναρι και την Τρίπολη για την ανεύρεση καλύτερης τύχης στην Αμερική γύρω στο 1900, ότι ανθρώπινο δημιούργημα θα μπορούσε να φθάσει στο ύψος των 828 μέτρων και μάλιστα ότι ένας απόγονός τους θα έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτό!!
Ο ίδιος δημοσιογράφος στο εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ του για τους Έλληνες Αρχιτέκτονες – επιχειρηματίες, που επιχειρούν «να βλέπουν» τον κόσμο «αφ’ υψηλού», εντόπισε και τους άλλους δύο: Τον Κώστα Κονδύλη και το Μανώλη Βεληβασάκη.
Ο τελευταίος εργάζεται ήδη στη Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας … για ένα όρθιο χιλιόμετρο και κάτι! Θεμελιώνει έναν ουρανοξύστη ύψους 1001 μέτρων, με προοπτική να τελειώσει σε 3 – 4 χρόνια, οπότε, αν όλα εξελιχθούν καλά, θα έχει το προβάδισμα παγκοσμίως.
Το Γιώργο Ευσταθίου εντόπισε και ο υποφαινόμενος και επικοινώνησε μαζί του, όπως παρακάτω, αποσπασματικά παραθέτουμε:
Αθήνα, 12.5.2011
Φίλε – Συμπατριώτη, Γιώργο,
Ονομάζομαι Παναγιώτης Σιαμπέκος και κατάγομαι από το Μάναρι. Κατοικώ στην Αθήνα και είμαι Πρόεδρος του Συνδέσμου Μαναριωτών. Είναι ένας Σύλλογος που έχει για σκοπούς τη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ όλων των συμπατριωτών, τη βελτίωση και τον εκσυγχρονισμό των υποδομών του χωριού μας και τη διατήρηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Στο περιοδικό Status διάβασα την πορεία σου και τα επιτεύγματά σου. Σαν ομόρριζός σου – συμπατριώτης σου ένιωσα περήφανος για σένα.
Δέξου τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια και τις ευχές μου για περισσότερες επιτυχίες και διακρίσεις και μεγαλύτερη πρόοδο…..
Όλοι οι συμπατριώτες μας Μαναριώτες θα ήθελαν να μάθουν πολλά για σένα.
………….Ήθελα να μάθω λεπτομέρειες για τη σχέση σου με το Μάναρι, για να σε γνωρίσουν όλοι οι Μαναριώτες, αλλά και ευρύτερα οι Αρκάδες και να γίνουν γνωστά τα πρωτοποριακά σου επιτεύγματα και στην περιοχή. Σου στέλνω μία φωτογραφία με την εκκλησία του πολιούχου του χωριού, τον Άγιο Δημήτριο (1867) και μία με τη σιδηροδρομική στάση και τη Γέφυρα Μάναρι (1890). Σ’ αυτή τη στάση οι Μαναριώτες κατευόδωσαν τον παππού σου για την Αμερική στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο περιβάλλων χώρος της είναι η τελευταία εικόνα που πήρε από τη μικρή του πατρίδα, το Μάναρι και δεν την είδε ποτέ ξανά.
Η Γέφυρα Μάναρι είναι η μεγαλύτερη πέτρινη θολωτή και καμπυλωτή της Ελλάδας.
Σε ευχαριστώ θερμά. Περιμένω.
Φιλικά – Πατριωτικά
Παναγιώτης
Και η απάντηση :
10/06/2011
Συγκινήθηκα πολύ λαμβάνοντας το email σου και ζητώ συγνώμη για την αργοπορημένη απάντηση.
Έχω δώσει συνεντεύξεις στην Αθήνα κάποιες φορές και έχω παρουσιαστεί και στην τηλεόραση.
Κάθε φορά που έδινα μια συνέντευξη, πάντα ανέφερα την καταγωγή των παππούδων μου με την ελπίδα να επανενωθώ με τις ρίζες τους, όπως και έγινε.
Εκτιμώ ότι είμαι ένας μακρινός απόγονος του Μάναρι και έχω και μερικά ξαδέρφια εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες που είναι επίσης απόγονοι του Μάναρι.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που οι παππούδες μου πέθαναν και η αλήθεια είναι ότι δεν γνώρισα τον παππού μου τον Ηλία, αφού πέθανε πριν καν εγώ γεννηθώ. Από τα 5 του παιδιά (4 κορίτσια και 1 αγόρι), μόνο η μητέρα μου που είναι 89 (και η μεγαλύτερη) και η μικρότερη αδερφή της είναι ακόμα μαζί μας. Και οι δύο επισκέφτηκαν την Ελλάδα μερικά χρόνια πριν, πηγαίνοντας και στο Μάναρι και στο σπίτι της οικογένειας του παππού μου. Πιστεύω ότι το σπίτι ανήκει ακόμα στην οικογένειά μας.
Οι παππούδες μου έζησαν στο Σικάγο για λίγο και μετά εγκαταστάθηκαν στη Σεντράλια του Ιλινόις ανοίγοντας μια μικρή επιχείρηση. Αυτό είναι το μέρος όπου μεγάλωσε η μητέρα μου και η οικογένειά της και όπου μερικά ξαδέρφια μένουν ακόμα.
Εγώ μένω στο Σικάγο και είμαι αρχιτέκτονας στην Skidmore, Owings & Merrill ( δες στο www.som.com).
………………….Δεν έχω πάει ποτέ στο χωριό και θα ήθελα να επισκεφθώ το Μάναρι την επόμενη φορά που θα έρθω στην Ελλάδα.
Επίσης, θα ήθελα να μάθω περισσότερα για το Σύλλογο Μαναριωτών.
Η οικογένειά μας διατηρεί όλες τις ελληνικές παραδόσεις και όλοι τις αγαπάμε και είμαστε περήφανοι για την κληρονομιά μας.
Ειλικρινά εκτιμώ το γεγονός ότι επικοινώνησες μαζί μου και ελπίζω να έχω την ευκαιρία να σε γνωρίσω κάποια μέρα.
Σε ευχαριστώ,
Γιώργος
