Ο Μάνος Λοΐζος του Γυμνασίου Άστρους , μαγεύει, συγκινεί, αρέσει και επαναλαμβάνεται στο ανοικτό θέατρο της παραλίας Τυρού την Τετάρτη 24 Αυγούστου το βράδυ.
Όσοι τυχεροί έζησαν την μαγευτική βραδιά που ...
μας παρουσίασαν οι μικρές αλλά υπέροχες μαθήτριες του Γυμνασίου Άστρους στο ανοικτό θέατρο του Παραλίου Άστρους, στις 10 Αυγούστου , αλλά και όσοι δεν μπόρεσαν να την παρακολουθήσουν, θα έχουν την ευκαιρία να την απολαύσουν στο ανοικτό θέατρο της παραλίας Τυρού , την Τετάρτη, στις 24 Αυγούστου το βράδυ.Ένα φτερούγισμα «χελιδονιού», ένα ταξίδι με τον «Σεβάχ τον θαλασσινό», ένας λυγμός από την κορνέτα του «γέρου νέγρου – Τζιμ», μια υπόσχεση ότι «η μέρα εκείνη δε θ΄ αργήσει»… Μη με ρωτάς… σε θυμάμαι αξέχαστε μεγάλε φίλε και σύντροφε Μάνο Λοϊζο.
Είκοσι εννέα χρόνια μετά και ο μουσικός λόγος του Μάνου Λοϊζου, αυτός που μας έκανε να ονειρευτούμε, να χορέψουμε, ν’ αφυπνιστούμε, να ερωτευτούμε, που μας συνόδεψε σε μικρές και μεγάλες στιγμές, θ’ ακουστεί στο θέατρο του Παρ. Άστρους, στις 10 Αυγούστου, στις 9: 15 το βράδυ.
Ένα αφιέρωμα στον ίδιο και το έργο του, που θα παρουσιαστεί από τη Πολιτιστική ομάδα του Γυμνασίου Άστρους, θα μας θυμίσει μεγάλες στιγμές της δημιουργίας του συνθέτη, που με το ταλέντο, το ήθος, την αγωνιστικότητά του έγραψε τη δική του, μεγάλη ιστορία στο «βιβλίο» της σύγχρονης μουσικής μας δημιουργίας. Ένα οδοιπορικό στο σύνολο του έργου του μεγάλου μελωδού, μέσα από τραγούδια με στίχο πολιτικό και κοινωνικό, από μπαλάντες ερωτικές, από κομμάτια λαϊκά, που θα σιγοτραγουδήσουμε μαζί με την υπέροχη ορχήστρα μας, που συνοδεύει τους μεγαλύτερους λαϊκούς τραγουδιστές της εποχής μας.
Ήταν χαμογελαστός και τρυφερός, παθιασμένος και καρτερικός, ευγενής και ονειροπόλος, σκορποχέρης και γενναιόδωρος, νωχελικός και τελειομανής. Ένας άνθρωπος ήπιων τόνων ο οποίος μέσα του έβραζε, με μία αθωότητα παιδική, αλλά και με την υπερηφάνεια ενός χαρισματικού καλλιτέχνη που αισθανόταν την πληρότητα
Άλλωστε, διέθετε μία μοναδική ικανότητα: να συνθέτει συνεχώς εξαιρετικές μελωδίες χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Αλλά πάνω απ’ όλα, ζούσε το παρόν σαν να ήταν αθάνατος: Πίστευε ότι εδώ τελειώνουν όλα, δεν τον ενδιέφερε τίποτα άλλο από το τώρα, δεν κοίταζε το αύριο. Και γι’ αυτό έκανε τα πάντα σε περίσσεια: κάπνιζε πολύ, ερωτευόταν πολύ, αγαπούσε πολύ, ενθουσιαζόταν, ξενυχτούσε, έπινε. Eίχε μία διαδρομή μικρή χρονικά, αλλά γεμάτη ουσιαστική και ποιοτική προσφορά . Σαν να ήξερε - κατά βάθος – ότι θα ήταν σύντομο το πέρασμά του απ’ τη ζωή.
«Τα πολυβόλα σωπάσαν , οι πόλεις αδειάσαν και κλείσαν
ένας βοριάς παγωμένος σαρώνει την έρημη γη
Στρατιώτες έρχονται πάνε – ρωτάνε γιατί πολεμήσαν
και συ ησυχάζεις, το δάχτυλο βάζεις να βρεις την πληγή…
ένας βοριάς παγωμένος σαρώνει την έρημη γη
Στρατιώτες έρχονται πάνε – ρωτάνε γιατί πολεμήσαν
και συ ησυχάζεις, το δάχτυλο βάζεις να βρεις την πληγή…
Μη με ρωτάς που πάμε , μεγάλε αξέχαστε σύντροφε
Το μόνο που μπορεί να μας σώσει ,
είναι εκείνο το όμορφο παιδί ,
που δε γεννήθηκε ακόμα ,
είναι εκείνη η πιο όμορφη θάλασσα ,
που δε τη ταξιδέψαμε ακόμα
Κι’ αυτό που θέλω να σου πω ,
το πιο όμορφο απ’ όλα ,
δε στο ’χω πει ακόμα …
Το μόνο που μπορεί να μας σώσει ,
είναι εκείνο το όμορφο παιδί ,
που δε γεννήθηκε ακόμα ,
είναι εκείνη η πιο όμορφη θάλασσα ,
που δε τη ταξιδέψαμε ακόμα
Κι’ αυτό που θέλω να σου πω ,
το πιο όμορφο απ’ όλα ,
δε στο ’χω πει ακόμα …
Μια φωνή , ένας στίχος , μία νότα , ένα νόημα …
Όλα τόσο απλά και συνάμα τόσο μαγευτικά για μας , που τόσα χρόνια μετά , ανατριχιάζουμε πάλι, στο άκουσμα αυτών των υπέροχων ασμάτων . Οι στίχοι στο στόμα και στην ψυχή να φτερουγίζει η μελωδία του τραγουδιού . Οικεία, αγαπημένη… Μη με ρωτάς… σε θυμάμαι…
