Γράφει ο Βασίλης Αποστολόπουλος από το Μάναρι
Το 2007 είδαμε με τι
μοιάζει η κόλαση και όμως το πάθημα δεν μας έγινε μάθημα. Τα χωριά μας ξανακάηκαν
γιατί δεν αναλήφθηκε ...
σοβαρή πρόνοια αποτροπής ή περιορισμού αυτού του
ενδεχόμενου. ΄Αραγε αυτή τη φορά θα πρυτανεύσει η λογική και η σύνεση της λήψης
μέτρων αποτροπής ή δεν θα θιγούν τα
κακώς κείμενα για άλλη μια φορά , ο ωχαδελφισμός θα εξακολουθήσει να βασιλεύει
και οι ταγοί μας θα καθεύδουν ύπνον
βαθύ.
Στα χωριά μας τα γαϊδούρια τα άλογα και τα μουλάρια αντικαταστάθηκαν από τα αγροτικά φορτηγάκια. Μήπως πρέπει να
αντικατασταθούν και τα μονοπάτια από δρόμους αγροτικούς και δασικούς? Μήπως σε
καίρια σημεία θα πρέπει να τοποθετηθούν δεξαμενές νερού? Μήπως πρέπει να γίνει
επιμόρφωση των συμπατριωτών μας σε θέματα πρόληψης και αντιμετώπισης πυρκαγιών?
Μήπως η οργάνωση της κινητοποίησης των ανθρώπων και των μέσων θα πρέπει να πάει ένα βήμα πιο
μπροστά με την χρησιμοποίηση συγχρόνων μεθόδων? Μήπως θα πρέπει να απαλλαγούμε
από την ενοχή ότι «καρφώνουμε» τον συγχωριανό μας όταν τον καταγγέλλουμε γιατί
καίει φύλλα και ξερόκλαδα μεσούσης της
αντιπυρικής περιόδου
και να την αντικαταστήσουμε με την ευθύνη της κοινωνικής
υποχρέωσης μας να υποδείξουμε τον εμπρηστή?
Η φωτιά δεν καίει τον τόπο μας, καίει την ψυχή μας.
