του ΓΙΑΝΝΗ Γ. ΣΙΟΛΑ, Δ.Φ. Εκπαιδευτικού
Η ορεινή και άγονη αρκαδική γη και η παλιά συνήθεια των Αρκάδων να εγκαταλείπουν την πατρίδα τους για να αναζητήσουν καλύτερη τύχη τους οδήγησαν στον αποικισμό από τα παλιά χρόνια. Έτσι και από τα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα βρίσκουμε αρκαδικές παροικίες στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής όπου εγκαταστάθηκαν και αποτέλεσαν δυναμικό στοιχείο της κοινωνίας που ζούσαν.
Με τον καιρό ...
άρχισαν να οργανώνονται και οι πρώτοι Αρκαδικοί Σύλλογοι και οργανώσεις βασισμένες πάνω σε σκοπούς αλληλοβοηθητικούς στις μεγάλες πόλεις της Αμερικής. Εκεί μέσα στους Συλλόγους και τα Σωματεία τους οι Αρκάδες ξανάβρισκαν τους εαυτούς τους. Λιγόστευαν το άγχος της καθημερινής ζωής που πήγαινε να τους εκμηδενίσει. Είχαν τώρα το γνώριμο δικό τους περιβάλλον και μπορούσαν να πουν και να ακούσουν για θέματα που τους ενδιέφεραν. Να μιλήσουν για τα πολλά εδώ προβλήματα αλλά και να θυμηθούν την γενέτειρά τους. Τα νέα που μάθαιναν από τα χωριά και τις πόλεις τους κυκλοφορούσαν αστραπιαία ανάμεσά τους και κάθε χαρά ή λύπη του ενός ήταν χαρά ή λύπη για όλους...Όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο οι Σύλλογοι και τα Σωματεία των Αρκάδων, προσαρμόζονταν περισσότερο στις εδώ ανάγκες των μελών τους. Οι πρώτοι μετανάστες είχαν δημιουργήσει τώρα οικογένειες και η σωστή ανάπτυξη των παιδιών τους άρχισε να τους απασχολεί. Η προσπάθειά τους στράφηκε τώρα στις ρίζες της καταγωγής τους και έγιναν άγρυπνοι φρουροί για τις πολιτιστικές τους κληρονομιές που έφεραν από την περήφανη και ηρωική Αρκαδία. Έτσι το 1931 έγιναν οι πρώτες ενέργειες για τη συσπείρωση όλων των Αρκάδων της Αμερικής σε μια κοινή ομοσπονδία. Οι Σύλλογοι, ο ένας μετά τον άλλο, προχώρησαν στην νέα οργάνωση και αποτέλεσαν την Παναρκαδική Ομοσπονδία Αμερικής (Π.Ο.Α.).
Σύμφωνα με το καταστατικό της, η Ομοσπονδία των Αρκάδων Αμερικής ιδρύθηκε στη Νέα Υόρκη και έλαβε έγκριση από την Πολιτεία της Νέας Υόρκης την 22η Απριλίου 1931 με βάση τους νόμους της Πολιτείας της Νέας Υόρκης. Στο 2ο άρθρο του καταστατικού της με τίτλο Σκοποί και Αρχαί της Ομοσπονδίας αναφέρεται μεταξύ άλλων: 8ο «Η κατά το δυνατόν ενίσχυσις παντός λειτουργούντος φιλανθρωπικού και εκπαιδευτικού ιδρύματος εν τω νομώ Αρκαδίας ως και των εν ταις Ηνωμέναις Πολιτείαις και Καναδά υπαρχόντων Αρκαδικών τοιούτων».
Μεταξύ των συλλόγων που διαδραμάτισαν πρωτεύοντα ρόλο στην ίδρυση της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας Αμερικής συγκαταλέγεται ο Σύλλογος των Αρκάδων της Νέας Υόρκης «Γέρος του Μωριά». Μεταξύ των πρώτων ιδρυτών του ήταν οι αείμνηστοι Αθανάσιος Αγγελόπουλος, Νίκος Μπακόπουλος και Αλέξανδρος Σιώρης. Ο Γέρος του Μωριά με τις πολλές και ποικίλες εκδηλώσεις του συντέλεσε στην επέκταση της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας σε όλη την Αμερική τα πρώτα χρόνια με τις διάφορες δραστηριότητές τους, χοροεσπερίδες, λευκώματα, συνέδρια και επίσημα δείπνα.
Κατά το επίσημο δείπνο που δόθηκε στο Ξενοδοχείο «Άστορ» της Νέας Υόρκης στις 17 Αυγούστου του 1946 από την Παναρκαδική Ομοσπονδία Αμερικής με την ευκαιρία του 15ου εθνικού συνεδρίου της, παρεβρέθησαν τότε Αμερικανοί αλλά και Έλληνες επίσημοι. Ένας τότε νέος πολιτικός εξ Ελλάδος, ο Κωνσταντίνος Καρμανλής, πρωθυπουργός και πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας αργότερα, ήταν μεταξύ των Αρκάδων και το όνομά του αναγράφεται δέκατο στη σειρά των επισήμων της βραδυάς εκείνης. Εισηγητής της εκδήλωσης εκείνης της βραδιάς ήταν ο αείμνηστος Αλέξανδρος Δ. Σιώρης, δικηγόρος, ιδρυτής και πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας.
Η Παναρκαδική Ομοσπονδία Αμερικής τις πρώτες 2 με 3 δεκαετίες από την ίδρυσή της ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη οργάνωση Ελλήνων στην Αμερική μετά την ΑΧΕΠΑ (έτος ίδρυσης 1922). Είχε περί τους 150 Συλλόγους μέλη που την αποτελούσαν και πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους για τους σκοπούς της Ομοσπονδίας και συνέβαλαν θετικά για την πρόοδο και την προβολή του Αρκαδικού Ονόματος στην Αμερική. Ιδιαίτερη σημασία, από την αρχή της παρουσίας της Παναρκαδικής δόθηκε στη συχνή επαφή των εδώ Αρκάδων με την ιδιαίτερή τους πατρίδα. Αυτός ήταν ένας από τους κύριους λόγους που ώθησε τους πρωτεργάτες της στην απόφαση να καθιερώσουν κάθε δύο χρόνια εθνικά συνέδρια στην Τρίπολη. Με τον τρόπο αυτό, οι ξενιτεμένοι Αρκάδες θα μπορούσαν να δουν και να διαπιστώσουν προσωπικά οι ίδιοι τις ανάγκες της γενέτειράς τους και να δραστηριοποιηθούν με τρόπους κατάλληλους για την αντιμετώπιση των διαφόρων αναγκών. Και μία από τις μεγάλες ανάγκες της Αρκαδίας ήταν η έλλειψη νοσοκομείου. Η ανάγκη για την ίδρυση νοσοκομείου στην Τρίπολη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εμφανιζόταν επιτακτική. Και οι Αρκάδες της Αμερικής έσπευσαν να επωμιστούν το μεγάλο έργο. Η ανέγερση του νοσοκομείου άρχισε την άνοιξη του 1947 και τελείωσε τον Μάιο του 1950. Η δαπάνη για την ανέγερσή του υπολογίστηκε γύρω στα 3.500.000 δολάρια, μεγάλο ποσό για την εποχή εκείνη. Με 256 κρεβάτια εξακολουθεί και σήμερα να θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία των Βαλκανίων. Εκτός όμως από το νοσοκομείο οι ομογενείς Αρκάδες συνέβαλαν με τις σοβαρές δωρεές τους στην ίδρυση σχολείων, πνευματικών κέντρων¬¬¬ – ένα από αυτά είναι το Πνευματικό Κέντρο Τρίπολης που φέρει το όνομα του δωρητού από το Κολοράντο «Πούλος» - γυμναστηρίων, γηροκομείων, υδραγωγείων κ.λπ.
Με τη δεκαετία του 1960 τα κεντρικά γραφεία της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας Αμερικής μεταφέρθηκαν στο Σικάγο όπου η Ομοσπονδία απέκτησε ιδιόκτητο κτίριο. Τότε οι Αρκάδες της Αμερικής εκδήλωσαν τα αισθήματά τους και για τις εδώ ανάγκες των ομογενών. Έτσι το 1962 η Παναρκαδική με έξοδά της άρχισε να κτίζει το Γυμναστήριο της Ακαδημίας του Αγίου Βασιλείου που τελείωσε και παραδόθηκε στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής την άνοιξη του 1963.
Πλην όμως στην επόμενη δεκαετία η Παναρκαδική πέρασε μια μεγάλη κρίση και πτώση. Το μητρικό τμήμα «Γέρος του Μωριά», όπως και αρκετά άλλα μικρά και μεγάλα τμήματα, για σειρά χρόνων έμειναν μακριά από την κεντρική οργάνωση που έδρα της ήταν το Σικάγο. Τα προβλήματα που ξεπήδησαν ανάμεσα στην οργανωμένη Αρκαδική οικογένεια, αποδείχτηκαν πιο δυνατά από την επιθυμία να κρατηθεί αρραγής η ΠΟΑ... Αν και οι Σύλλογοι που υπήρχαν στις διάφορες πόλεις και Πολιτείες της Αμερικής δεν έπαψαν να υπάρχουν, η παρουσία τους ήταν διαφορετική. Δεν ήταν πια το καμάρι και το καύχημα ολόκληρης της ομογένειας της Αμερικής που παρακολουθούσε την πρόοδο της ισχυρής Παναρκαδικής. Την αδελφική συνεργασία των πάνω από εκατό τμημάτων κάτω από την σκέπη της οργάνωσης, τη φιλανθρωπική δράση της και τις πραγματικά εντυπωσιακές δωρεές τους στην Αρκαδία όσο και στην Αμερική.
Γύρω στα οχτώ χρόνια στάθηκε αδύνατο να γεφυρωθεί το χάσμα. Οι πρωτοπόροι και οι νεότεροι Αρκάδες που είχαν ζήσει τα χρόνια της «Καλής Εποχής» θυμούνταν τα περασμένα σαν να επρόκειτο για ένα απομακρυσμένο όνειρο! Όμως τον Σεπτέμβριο του 1980, οι προσπάθειες των Αρκάδων που πίστευαν ότι μόνον με την ένωση, την συνεργασία και την συμπαράσταση κάθε Αρκάδα της Αμερικής, θα μπορούσε να ξαναζωντανέψει το λαμπρό παρελθόν της Παναρκαδικής, διοργάνωσαν και πραγματοποίησαν το πρώτο ύστερα από αρκετά χρόνια Παναρκαδικό Συνέδριο. Στις 26 και 27 Σεπτεμβρίου 1981 στο «Γκραντ Πλάζα» του Σικάγου επαναδραστηριοποιήθηκε η Παναρκαδική Ομοσπονδία Αμερικής. Στις δύο μέρες του συνεδρίου αντιπρόσωποι από τριάντα (30) τμήματα όλης της Αμερικής ξανάφεραν στο προσκήνιο όλο το μεγαλείο της μεγάλης τους οργάνωσης. Συνδύασαν την εντατική δουλειά και το Αρκαδικό γλέντι και έδωσαν τα χέρια σφραγίζοντας έτσι, την υπόσχεση να δουλέψουν σκληρά για το ξαναζωντάνεμα της μεγάλης Παναρκαδικής Ομοσπονδίας Αμερικής.
Το 43ο Συνέδριο της ΠΟΑ έλαβε χώρα στην Τρίπολη Αρκαδίας τον Αύγουστο του 1982. Μεταξύ των άλλων θεμάτων που συζητήθηκαν στο συνέδριο αυτό έγινε και αναφορά για την αγορά 10 μηχανημάτων αιμοδιάλυσης για τους νεφροπαθείς ασθενείς του Παναρκαδικού Νοσοκομείου Τριπόλεως. Και δύο χρόνια αργότερα, το 1984, ο πρόεδρος της ΠΟΑ, ιατρός Κώστας Σαραντόπουλος από το Οχάιο, ανακοίνωσε την αγορά των 10 μηχανημάτων αξίας διακοσίων χιλιάδων δολαρίων που παραδόθηκαν στο Νοσοκομείο και έκτοτε βρίσκονται στη διάθεση των πασχόντων Αρκάδων και άλλων ασθενών. Τον ίδιο χρόνο η Παναρκαδική Ομοσπονδία Αμερικής τίμησε με δείπνο και αναμνηστική πλακέτα στο Σικάγο τον πρώην Δήμαρχο του Αγίου Φραγκίσκου Καλιφόρνιας Γεώργιο Κρίστοφερ (Χριστοφύλη) από τον Άγιο Πέτρο Κυνουρίας Αρκαδίας. Εννιακόσια (900) περίπου άτομα και αρκετοί επίσημοι από την Νέα Υόρκη, Νότιες Πολιτείες, Νέα Αγγλία και Μεσοδυτικές και Δυτικές Πολιτείες της Αμερικής παρευρέθηκαν στην εκδήλωση αυτή.
Με έξοδα της Παναρκαδικής επίσης τυπώθηκε από το τυπογραφείο του Ελληνικού Κολεγίου στη Βοστώνη η αυτοβιογραφία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στα Αγγλικά για την περαιτέρω ενημέρωση των Αμερικανογεννημένων Αρκάδων της Αμερικής. Το βιβλίο τούτο κυκλοφόρησε σε πέντε χιλιάδες αντίτυπα σε όλη την Αμερική μέσω όλων των τοπικών Συλλόγων. Ενδιαφέρον είναι να σημειωθεί ότι οι Αρκάδες της Αμερικής είχαν την ευκαιρία να έλθουν σε επαφή με δύο οικογένειες απογόνων του θρυλικού Θεόδωρου Κολοκοτρώνη που ζουν στην Αμερική. Η μια είναι η οικογένεια της Αλεξάνδρας Α. Κολοκοτρώνη από την Tujunka, California της οποία ο Κολοκοτρώνης ήταν προπάππος της. Η άλλη οικογένεια είναι της Πατρίτσιας Μπακάκη από το Mt. Clements, Michigan της οποίας ο Αναγνώστης Κολοκοτρώνης ήταν προπάππος του πατέρα της, ο δε παππούς του πατέρα της ήταν ο Γιαννάκης Κολοκοτρώνης και ο προπάππος τους ήταν πρώτος ξάδελφος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Ολόκληρη η ομογένεια της Αμερικής παρακολουθεί με ενδιαφέρον και δικαιολογημένη ικανοποίηση την ανασύνταξη του αρκαδικού δυναμικού στις Η.Π.Α. και Καναδά την 10ετία (1984-1994). Ήταν καιρός να παραμεριστούν και να ξεχαστούν παλιές διαφωνίες και παρεξηγήσεις και ανεμπόδιστη η Παναρκαδική Ομοσπονδία να τραβήξει μπροστά. Να βαδίσει στο δρόμο που χάραξαν τόσοι και τόσοι γνωστοί και άγνωστοι, αγνοί Πατριώτες, ολοκληρωμένοι άνθρωποι, πρωτοπόροι Αρκάδες που παραμερίζοντας αυτοπροβολές, εγωισμούς και προσωπικά συμφέροντα δούλεψαν για το κοινό συμφέρον.
Η ΠΟΑ την τελευταία δεκαετία έχει πραγματοποίσει πολλά. Το μητρικό της τμήμα απέκτησε ιδιόκτητο κτίριο στην Αστόρια της Νέας Υόρκης και οι εκδηλώσεις του έχουν αποτελέσει το αποκορύφωμα της ομογένειας στην Μητροπολιτική περιοχή και στις Βορειοανατολικές Πολιτείες. Αλλά και όλα τα άλλα τμήματά της στις Μεσοδυτικές Πολιτείες και στην Καλιφόρνια έχουν επιτελέσει αξιόλογο έργο. Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα όμως της συνεργασίας όλων των τμημάτων της ΠΟΑ Αμερικής και Καναδά είναι η ίδρυση του Αρκαδικού Χωριού στην παραλιακή Αρκαδία για τους απόδημους Αρκάδες. Ένα έργο που το μιμήθηκαν σήμερα και άλλες Ομοσπονδίες από άλλα μέρη της Ελλάδας. Και στο φετινό συνέδριο 2010 της ΠΟΑ στη Νέα Υόρκη θα συζητηθούν αρκετά νέα θέματα και θα χαραχθεί η πορεία της Ομοσπονδίας για τα υπόλοιπα 10 χρόνια αλλά και για το μέλλον της και πέρα του 2020. Γιατί είναι αξιοσημείωτη τώρα και η συμμετοχή της νεολαίας και έτσι θα περάσει η διοίκηση της ΠΟΑ στις νέες γενιές πια, που αντάξια θα συνεχίσουν το θαυμαστό έργο των πατέρων τους και θα συνεχίσουν να μεταδίδουν στις νέες γενιές τις ανεκτίμητες κληρονομιές που πήραν και που είναι δεμένες με τα ήθη και τα έθιμα, τον πολιτισμό, την αγάπη για τη λευτεριά και το μεγαλείο της Αρκαδικής γης.
Ιωάννης Γ. Σιόλας, Δ.Φ.
New York City
