H Εναλλακτική Κοινότητα Τρίπολης, ξεκινά τις χειμερινές της δραστηριότητες καλώντας σε ανοικτή γενική συνέλευση, την Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου, στις 9.30 μμ στα εντευκτήρια του Φιλοτεχνικού Ομίλου Τρίπολης.
Με θέματα:
Με θέματα:
1) νέα στέκια: αυτόνομοι κοινωνικοί χώροι δημιουργίας, και εργασιακές κολεκτίβες
2) 2ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Τρίπολης: (θεματικές ενότητες-εργαστήρια, δημιουργικοί πειραματισμοί, παιδότοπος, συναυλίες)
«Υπάρχουν νύχτες που διψάς για ουρανό, μα παρεμβαίνει το ταβάνι»
Σε σχετική ανακοίνωση, αναφέρεται: «Επειδή το να μην υπάρχει χώρος για νέες συλλογικότητες που επινοούν άλλους κόσμους ύπαρξης και συνύπαρξης είναι αδιανόητο, και επειδή ο δικός μας πολιτισμός θέλουμε να έχει χώρο να δημιουργεί.
Επειδή τα όνειρά μας δε χωρούν μέσα σε τοίχους, κάγκελα και «ιδιόκτητες» περιφράξεις.
Επειδή απέναντι σε κάθε στρατηγική υποταγής της πραγματικότητας στην ισχύ κάθε εξουσίας που δρα σαν τον Προκρούστη ή τον Κρέοντα (κι ας φορά το ένδυμα της Αντιγόνης) υπάρχει το αντίπαλο δέος…
Φιλοδοξία όλων μας, είναι το στέκι να αποκτήσει καθημερινότητα, να γίνει σημείο συνάντησης για νέους, φοιτητές, ενεργούς πολίτες, καλλιτέχνες, μετανάστες. Είναι ευπρόσδεκτοι όλοι και όλες που στη ζοφερή καθημερινότητα απαντάνε με την ανιδιοτελή συμμετοχή τους στα νέα κοινωνικά κινήματα, στις τέχνες και στο πολιτισμό, και αναζητούν κοινούς δρόμους αντίστασης στην οργουελική βαρβαρότητα, τον εργασιακό μεσαίωνα, τον κοινωνικό αποκλεισμό, το ρατσισμό, τον εθνικισμό, τις διακρίσεις, καταθέτοντας το χρόνο, την όρεξη κα, τη δημιουργικότητά τους, με τις καινούργιες ιδέες που γεννιούνται καθημερινά από την ώσμωση των διαφορετικών προσεγγίσεων και την απάντηση στην ανάγκη και στη λύση της αντίφασης.
Με το βλέμμα μας να παραμένει πάντα στραμμένο προς τα έξω, στους σκοτεινούς άγριους καιρούς που ζούμε , - και παρ΄ όλες μας τις επιφυλάξεις -
ας γεμίσουμε ασφυκτικά κάθε νέα τέτοια απόπειρα με τη συμμετοχή μας, με ορμή, επιθυμία, διάθεση, ευρηματικότητα, κι ας βρούμε τις δομές, τις ισορροπίες, τη μεταβίβαση των εμπειριών, τη συνάντηση των διαθέσεων, το συντονισμό των διαφορετικών και πολυθεματικών εγχειρημάτων, και τις καταστατικές αρχές, πάνω στις οποίες θα διεκδικήσουμε την αυτονομία του « κοινού» χώρου, διεμβολίζοντας την α-πραξία, το καθημερινό αναπόφευκτο, το συντριπτικό δεδομένο, την α-θυμία, και την ΥΠΟΤΑΓΗ, στην εγκληματική σύνθλιψη, της κοινωνίας του θεάματος.
Καθώς το μελίσσι θα σφύζει και θα πληθαίνει, όσο νωρίτερα γίνει αντιληπτή η βαθιά αντισυστημική σημασία ενός τέτοιου εγχειρήματος, όσο πιο νωρίς απελευθερωθούμε από την ηθική ηγεμονία του ανταγωνισμού, των χαμένων ζωών, της βίας και της αθλιότητας, τόσο πιο κοντά θα είμαστε στο τόπο που δεν είναι ακόμα εδώ.
Ας μάθουμε τουλάχιστον να πετάμε.
κι ίσως είναι καλό, να μην είναι και εντελώς αναπαυτικές οι καρέκλες στα στέκια μας…»
