Γράφει o Γιώργος ΑλεξόπουλοςΜην μου πείτε ότι δεν έχετε ακούσει τη φράση: «Η άσφαλτος για τις λακκούβες ''πέφτει'' μόνο πριν τις εκλογές;» γιατί θα εκπλαγώ και με το δίκιο μου. Εκεί που δεν εξεπλάγην, ήταν όταν άκουσα την ηλικιωμένη θειά - Σοφιά (γειτόνισσα στο χωριό), να δίνει δια τηλεφώνου, οδηγίες πλοήγησης στα παιδιά της που θα ερχόντουσαν στο χωριό.
– Να προσέχετε μάτια μου τις λακκούβες, όταν οδηγείτε!!
Άμα ανεβείτε το Λάδωνα και φτάσετε στο Βούτσι, και κάνετε ....
σιαδώ για το Μοναστηράκι, να έχετε τα μάτια σας δεκατέσσερα (αμ! οι λακκούβες θειά είναι περισσότερες), να μην σκίσετε κανένα λάστιχο στ’ αμάξι. Τις προάλλες, άστα ! εκείνος ο Λάνης που ’ρχότανε από Βυδιάκι, γέμισε την άσφαλτο (όπου υπήρχε!) λάδια. Όχι! δεν του χυθήκανε οι τενεκέδες, βρήκε το καρτερ(ι) ντέ του αμαξιού - μήπως και ξέρω πως τα λέγανε - στις λακκούβες, εκεί κατά τη Χρηματού και γιόμισε το δρόμο όπου πέρναγε λάδια. Δεν πρόλαβε να φτάσει στο Βούτσι και έμεινε, άκουσα που είπανε ότι έκαψε τη μηχανή. Γι’ αυτό σας λέου, να προσέχουτε, να μην πάθουτε καμιά λαχτάρα….
Στενοχωριόμουνα ειλικρινά, όταν άκουγα τη θειά αλλά ντρεπόμουνα όταν έτυχα σε συζήτηση επισκεπτών στα μαγαζιά και ν’ αναφέρονται στην δυσκολία που αντιμετώπισαν στους δρόμους, στην επικινδυνότητά τους, στις ζημιές που έπαθαν στα αυτοκίνητά τους και κυρίως όταν κατέληγαν στο “αν ήξερα έτσι δεν ερχόμουνα, θα το ξανασκεφτώ για να ’ρθω”. Και μείς, κακά τα ψέματα, τα ίδια πιστεύουμε μέσα μας, αλλά ο συναισθηματισμός και το δέσιμο με το χωριό που γεννηθήκαμε, δεν μας αφήνει να το ξεστομίσουμε. Μα είναι δυνατόν, να έχουμε τόσες ομορφιές, τέτοιο φυσικό πλούτο, τόσα μνημεία… και όλα να είναι δυσπρόσιτα λόγω του οδικού δικτύου;
Τουλάχιστον “επί Καποδίστρια” κατά τακτά χρονικά διαστήματα, γιομίζανε τις λακκούβες με χώμα (στουρνάρι), αρκεί να μην έβρεχε. Θα μου πείτε "Ασπιρίνη στον καρκίνο" ήτανε αυτό, αλλά ο λαός μας λέει: “από ολότελα καλή είν’ κι η Παναγιώταινα”. Τώρα “επί Καλλικράτη” διά στόματος Αντιπεριφερειάρχη Γιαννακούρα, το Μάϊο έπρεπε να είχε πέσει τάπητας από Βούτσι – Βυδιάκι και να είχε βρεθεί λύση και για το δρόμο Τριπόταμα – Παραλογγοί.
Βαγγέλη!! (επέτρεψέ μου) πρέπει να θρηνήσουμε θύματα, πρώτα και μετά;… Δεν μάθατε για την πτώση του 80χρονου μανάβη στο δρόμο των Παραλογγών; Και μη μου πείτε ότι … δεν έχει καμιά σχέση … ο δρόμος! συνέβαλε κι αυτός στο δυστύχημα!! Και για να επανέλθουμε στις υποσχέσεις, το Μάϊο είπατε, αλλά δεν καθορίσατε ποιο Μάη, (κι έτσι, μέσα στην προθεσμία είστε πάντα). Θα μου πείτε, ότι δεν υπάρχουν λεφτά…θα το εντάξουμε σε πρόγραμμα …και άλλα παρόμοια… Μην παρατάτε την Κάτω Γορτυνία.
“Μην τάξεις μικρού παιδιού παιχνίδι και Άγιου κερί” και συμπληρώνω, γιατί το παιδί το δένει κόμπο και ο Άγιος το περιμένει.
Κόμπο δεν το δέσαμε, και από πράσινο-μπλε υποσχέσεις χορτάσαμε, από τον καιρό που είμαστε μικρά παιδιά και τρέχαμε πίσω από τον μπουχό που σήκωνε το λεωφορείο.
Το περιμένουμε όμως, γιατί είναι πληρωμένο με τον ιδρώτα τον γονιών μας, αλλά κι από μας που επισκεπτόμαστε συχνά τα χωριά μας. Το περιμένουμε γιατί είναι υποχρέωση της Πολιτείας να το κάνει, δεν το ζητιανεύουμε, αλλά αν χρειαστεί κι αυτό …θα το κάνουμε.
Επειδή γνωρίζω πολύ καλά την ευαισθησία που σας διακατέχει αλλά και την δραστηριότητα που ασκείτε, είμαι σίγουρος ότι πολύ γρήγορα θα βρείτε τρόπο να γλυτώσουμε από τις λακκούβες και να πάψουμε να σκεφτόμαστε αρνητικά το ταξίδι στο χωριό μας, απεναντίας να προσελκύσουμε και να παρακινήσουμε και φίλους μας να ’ρθουν μαζί μας.
