«Θα διαπιστώσεις ότι η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού. Είναι η επιλογή μεταξύ του δυσάρεστου και του καταστροφικού». Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ μια συμβουλή προς τον νεοεκλεγέντα, τότε, πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζον Φ. Κένεντι: 
Του Μάκη Πατσιόγιαννη
Γεωπόνου – τ.μέλους της Κ.Ε. της Ν.Δ.
epatsio@hol.gr
Την επόμενη δόση από ότι φαίνεται θα να την πάρουμε. Έστω κι έτσι δεν μας σώζει. Δεν μπορούμε όμως ...
να ζούμε μόνιμα στην εντατική και να κρατιόμαστε στη ζωή με τη βοήθεια των μηχανημάτων, αλλά και με τον εφιάλτη, πότε η «τρόϊκα» θ’ αποφασίσει να τραβήξει το καλώδιο από την πρίζα. Όμως παρ’ όλα αυτά συμπεριφερόμαστε σαν να μην έχουμε μάθει κάτι από τα παθήματά μας και εξακολουθούμε να αγνοούμε τους λόγους που μας οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής, λόγοι που ακόμα δυστυχώς ισχύουν. Συνεχίζουμε να συζητούμε σοβαρά τα ελαφρά και ελαφρά τα σοβαρά.
Το πολιτικό σύστημα φρόντισε γι αυτό, ομολογώ με ιδιαίτερη επιτυχία. Και πολιτικό σύστημα δεν είναι μόνο οι πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοί τους. Είναι και οι καναλάρχες, οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι, οι συνδικαλιστές, τα πάσης φύσεως «λαμόγια» που λυμαίνονται το σύστημα, αλλά και η πνευματική ηγεσία του τόπου μας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι ακαδημαϊκοί, οι «αθάνατοι», που με την συμπεριφορά τους μας θυμίζουν τη στάση υποταγής που τήρησαν κατά την διάρκεια της επταετίας.
Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ελευθερία ή η υποταγή δεν οφείλεται στη μοίρα μας, αλλά στην επιλογή μας. Εκτός κι αν αφεθήκαμε στη μοίρα μας, η οποία «οδηγεί αυτούς που την ακολουθούν και σέρνει εκείνους που της αντιστέκονται», κατά τον Πλούταρχο και αλλοίμονο μας αν ισχύει και στη παρούσα κρίσιμη περίοδο που διανύουμε σαν έθνος.
Όμως οι Έλληνες δεν συνηθίζουν να προσκυνούν. Τουλάχιστον τους ξένους…
Αφυπνίζονται και αγανακτούν. Προσπαθούν να κρατηθούν όρθιοι σ’ αυτή τη φοβερή δοκιμασία και αναζητούν από χείλη υπεύθυνα να καταλάβουν τι συμβαίνει. Να συνειδητοποιήσουν από πού ερχόμαστε, πού είμαστε και πού πάμε, αφού ο διάλογος διεξάγεται σαν να μην υπάρχει μνήμη, το πολιτικό σύστημα μάς μιλάει σαν να μην έχουμε κρίση, και η κοινή λογική μας συνθλίβεται κάτω από την κυβερνητική παραπλάνηση και εκφοβισμό, που μας υποβάλλουν μέσω των ενορχηστρωμένων ΜΜΕ. Σε μια προσπάθεια να μας αποκοιμίσουν για να μη θυμόμαστε ποιοι τόσα χρόνια μας κυβερνούσαν και που μας οδηγεί η πολιτική των μέτρων με δόσεις, των συνεχών αναβολών στη λήψη μέτρων αναδιαρθρώσεως του παραλυμένου και διεφθαρμένου κράτους και η αποπροσανατολιστική συζήτηση για συναίνεση, λες και δεν υπάρχει κυβερνητική πλειοψηφία για να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Να μην προβληματισθούμε για το τι έφταιξε και δεν απέδωσαν τα περυσινά μέτρα.
Πως είναι δυνατόν να επιμένουν να μιλάνε για λάθος μέτρα, όταν τα αντιλαμβάνεται ως λάθος ακόμα και η τελευταία νοικοκυρά της χώρας μας; Είναι τόσο πια ανίκανοι στην κυβέρνηση να αντιληφθούν το σωστό;
Ο αμερικανός συγγραφέας Bernard Malamud έλεγε: «Αν το τρένο σου είναι σε λάθος διαδρομή, κάθε σταθμός που φθάνεις είναι λάθος σταθμός..»
Είναι όμως λάθος η διαδρομή που έχει χαράξει η «Τρόικα και ακολουθεί πιστά η κυβέρνηση ή εμείς δεν βλέπουμε που μας οδηγούν και για πού μας προορίζουν; Τι μπορεί να υποκρύπτει η εμμονή στο «λάθος»; Απειρία ή πρόθεση; Ασχετοσύνη ή συνειδητή πορεία προς την πτώχευση; Ανικανότητα ή δωσιλογισμό;
Ξεχάσαμε τι μας έλεγε προεκλογικώς ο πρωθυπουργός της συμφοράς, ότι «δεν πρόκειται να παγώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις, διαφοροποιούμενος έναντι της Ν.Δ., διότι θα μειωθεί η ζήτηση στην αγορά και θα οδηγηθούμε σε περαιτέρω ύφεση»; Τώρα που όχι μόνον τους πάγωσε, αλλά συνεχώς τους κουρεύει και τους ξυρίζει, περιμένουν να αντιστραφεί η πορεία και να πάμε για ανάπτυξη;
Δεν αντιλαμβάνονται ότι όσα ‘χαράτσια’ κι αν βάλλουν, όσες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις κι αν επιβάλλουν, αν δεν ξεκινήσουμε από την ριζική αναθεώρηση του συντάγματος, με δημοψήφισμα, για να θωρακίσουμε την κοινωνία και τους θεσμούς και να επανιδρύσουμε τη δημόσια διοίκηση και το κράτος που έχει διαλυθεί, πράγμα που ούτε καν ακόμα συζητούν, δεν πρόκειται η χώρα να οδηγηθεί ποτέ στην υγιή ανάπτυξη;
Όταν ο καθένας μας μπορεί να αντιληφθεί, αυτό που υποτίθεται δεν αντιλαμβάνονται οι κυβερνώντες, τότε δεν πρέπει να μιλάμε για ανικανότητα αλλά για καθαρό δωσιλογισμό. Για μια συνειδητή παράδοση της χώρας άνευ όρων στη βρώμικη πλουτοκρατία και τους ‘λακέδες’ της. Μια συνεχή πορεία προς τη βαθύτερη ύφεση και εξαθλίωση του λαού, την οποία βιώνουμε μέσα από τα βάρβαρα εισπρακτικά μέτρα που μας επιβάλλονται για να μας «σώσουν». Μέτρα που δεν έχουν τελειωμό και μας τα επιβάλλουν σε δόσεις για να τα απορροφήσει ο λαός χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις, όπως φαίνεται μέχρι σήμερα, αλλά και με λυτά τα σκυλιά του συστήματος, για την περίπτωση που ξυπνήσουμε, όπως έδειξε η χθεσινή αθλιότητα της αστυνομίας στη πλατεία συντάγματος. Μέτρα που στοχεύουν προς τις νέες ισορροπίες που έχουν για μας σχεδιάσει. Ισορροπίες ‘βαλκανιοποιήσεως’ της οικονομίας μας, που θα οδηγήσει στην εξαθλίωση της κοινωνίας και την απαξίωση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας μας, ώστε να γίνει βορά, μαζί με τους φυσικούς μας πόρους, στα ‘κοράκια’ της νέας τάξεως, στο όνομα, φυσικά, της «σωτηρίας» μας.
Όμως η αντιπολίτευση γιατί επιμένει να μιλάει συνεχώς για λάθος κυβερνητικά μέτρα και δεν την καταγγέλλει ευθέως ως επικίνδυνη κυβέρνηση δωσιλόγων και τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ για ιδιοτελή συνυπευθυνότητα; Ποιος πολιτικός πολιτισμός επιβάλλει τέτοια αβρότητα, που υπερβαίνει το συμφέρον της πατρίδος που χάνεται; Δεν βλέπει ότι φαλκιδεύει από μόνη της, την ελπίδα που επαγγέλλεται; Τί να την κάνει την εξουσία όταν η υποτέλεια θα έχει πλήρως συντελεσθεί και ο λαός θα έχει εντελώς εξαθλιωθεί; Θα πρέπει σύντομα να αντιληφθεί ότι ο λαός τότε δεν θα έχει ανάγκη από διαχειριστές, αλλά από μια ολική ανατροπή του συστήματος. Μια επώδυνη ανατροπή που θα φέρει ο γενικός ξεσηκωμός, που έχει αρχίσει ήδη να προετοιμάζεται από τα «τάγματα εφόδου» και θα σαρώσει στο διάβα της εξουσίες και πολιτικούς, δομές και λυμεώνες, πολιτικές και κόμματα, ιδεολογίες και πολιτικά συστήματα. Αν μέχρι σήμερα δεν έχει συντελεσθεί, οφείλεται στην υπομονή της πλειοψηφίας, που την συντηρεί η ελπίδα. Μια σύμφυτη με τον άνθρωπο ελπίδα, που αν χαθεί, θα χαθεί μαζί της και ο φόβος, που συγκρατεί την οργή του να μην ξεχειλίσει.
«Να φοβάσαι την οργή του υπομονετικού ανθρώπου», μας προειδοποιεί ο Άγγλος ποιητής John Dryden. Μια οργή παλλαϊκή που μπορεί να μας σηκώσει ψηλά ή να μας οδηγήσει στο χάος και τον αφανισμό. Τότε όλοι θα πρέπει να συναισθανθούμε το χρέος μας , όπως μας προτρέπει ο Ν.Καζαντζάκης «Ποιο ‘ναι λοιπόν το χρέος μας; Καλά να ξεχωρίσουμε την ιστορική στιγμή που ζούμε και να τοποθετήσουμε συνειδητά, σε ωρισμένο στρατόπεδο, τη μικρή μας ενέργεια». Και αυτό το στρατόπεδο δεν μπορεί να είναι η πελατειακή, κομματοποιημένη και διεφθαρμένη Ελλάδα με το «δημοκρατικό» κρατισμό της. Η Ελλάδα της αχαλίνωτης και άθλιας μεταπολιτεύσεως. Η, εγκλωβισμένη από τον «τσαμπουκά» των οργανωμένων μειοψηφιών, Ελλάδα της αφασίας, της τεμπελιάς και της ‘αρπαχτής’. Αλλά η Ελλάδα των ονείρων μας. Η Ελλάδα της λεβεντιάς και της προκοπής. Η νέα Ελλάδα που έρχεται. Και όπως κραυγάζει ο Παλαμάς,"Ανάξιος όποιος ξάφνου ακούει το προσκλητήρι των καιρών να το φυσάει ή να το κρούει σάλπιγγα ή τύμπανο, τ’ ακούει, δε λέει: Παρών !"
Να είμαστε σίγουροι ότι όταν γραφεί η Ιστορία του σημερινού δράματος, τα παιδιά μας θα ρωτούν: τι έκανες εσύ για να αποτρέψεις την καταστροφή; Και τότε δεν θα ξέρουμε τί να τους πούμε. Ας έχουμε τουλάχιστον την ταπεινότητα να σκύψουμε το κεφάλι.
Έρρωσθε. Ουκ είθισται τοις Έλλησι προσκυνέειν. Έσσεται ήμαρ!
Τρίπολις 6-10-11
