του Σάββα Σαββάκη, αντιδημάρχου Τρίπολης«Η οικονομική δικτατορία των «αγορών» στη σημερινή εποχή της απόλυτης αυτοκρατορίας της στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον με τις ολέθριες επιπτώσεις στη ζωή εκατομμυρίων πολιτών του πλανήτη, διαπράττει έγκλημα κατά της ανθρωπότητας»
Ως πολίτης αυτής της «προβληματικής» χώρας, αισθάνθηκα την ανάγκη να δημοσιοποιήσω τις απόψεις μου πάνω στην κρίση του χρέους που αντιμετωπίζουμε.
Πρόκειται για χρέος που η διαμόρφωσή του στα σημερινά επίπεδα, οφείλεται εν πολλοίς στην παγκοσμιοποιημένη τοκογλυφία και σ’ αυτή θα αναφερθώ.
Η διεθνής τοκογλυφία «πίνοντας» το αίμα των λαών, πλουτίζει καταδικάζοντας τον πλανήτη στη φτώχεια, την εξαθλίωση και την απόγνωση.
Αυτό το κερδοσκοπικό και ανθρωποφάγο καρτέλ με τη γενική ονομασία «αγορές» δανείζει μόνο με επαχθείς όρους.
Ο σπουδαιότερος: η υποταγή στην οικονομική δικτατορία που επιβάλλει. Τι συνεπάγεται: λεηλασία του δημόσιου πλούτου, απολύσεις, εργασιακές εφεδρείες, κατάσχεση της περιουσίας και η φυλάκιση σ’ όσους δεν πληρώνουν τα κάθε είδους πρωτόγνωρα «χαράτσια». Με απλά λόγια λεηλατεί τις ζωές μας.
Αυτή η οικονομική δικτατορία των «αγορών» στη σημερινή εποχή της απόλυτης αυτοκρατορίας της στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον με τις ολέθριες επιπτώσεις στη ζωή εκατομμυρίων πολιτών του πλανήτη, διαπράττει έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Γιατί καταδικάζονται στη φτώχεια και εξαθλιωμένες συνθήκες διαβίωσης προκειμένου να εξυπηρετούνται χρέη νόμιμα, παράνομα ή ειδεχθή. Αυτά τα εγκλήματα απαγορεύονται από τον Διεθνή νόμο.
Ποιος όμως θεσμικός φορέας θα αναλάβει την πρωτοβουλία κατάθεσης προσφυγής ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου, ώστε στη συνέχεια να ασκηθούν οι διώξεις; Και το σπουδαιότερο κατά ποιών θα στρέφονται οι προσφυγές;;
Σ’ αυτό το ερώτημα θα προσπαθήσω να δώσω απαντήσεις με δικές μου σκέψεις και όχι στηριζόμενος σε σχετικές βιβλιογραφίες.
Κατ’ αρχήν οι «αγορές» έχουν ονοματεπώνυμο. Είναι η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Τράπεζες κολοσσοί, οι οίκοι αξιολόγησης των εθνικών οικονομιών που λειτουργούν ως εντολοδόχοι μεγιστάνων κερδοσκόπων τύπου π.χ Τζώρτζ Σόρος, οι μεγάλοι «τζογαδόροι» που ποντάρουν στη χρεοκοπία κρατών. Είναι οι κυβερνήσεις χωρών μελών των Ηνωμένων Εθνών χαρακτηριζόμενων ως «οικονομικών παραδείσων» όπου απολαμβάνει προνομίων και ασυλίας η «cosa nostra» της διεθνούς τοκογλυφίας.
Έτσι, όταν η πιστοληπτική ικανότητα ενός κράτους υποβαθμίζεται από τους «εντολοδόχους» οίκους και βγαίνει στην «αγορά» να δανεισθεί, τότε αυτόματα τα επιτόκια μετατρέπονται σε τοκογλυφικά. Και δεν αρκείται στα επιτόκια. Ζητάει και εγγυήσεις που οι οικονομικές αρχές τούς παρέχουν με τη φοροεξόντωση των πολιτών με την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους στην εργασία, με την εμπορευματοποίηση της υγείας και της παιδείας, γενικότερα με την κατάργηση του κοινωνικού κράτους.
Επιπλέον οι «αγορές» με τον μανδύα των «EςΕς», μετατρέπουν τις χώρες σ’ ένα απέραντο πολιτικό στρατόπεδο Άουσβιτς όπου με τη μορφή σύγχρονου ΜΕΝΓΚΕΛΕ υποβάλλουν τους λαούς σε πειράματα για να καταγράφουν τις αντοχές τους στην εξαθλίωση, τη φτώχεια και την απόγνωση και ανάλογα με τα αποτελέσματα να τα επαναλαμβάνουν με ποιο σκληρούς ή ελάχιστα ήπιους τρόπους σ’ άλλους.
Αυτή η εξόντωση των λαών πρέπει να τελειώνει με καταδικαστικές αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου αφού βεβαίως προηγηθούν καταθέσεις προσφυγών.
Προσφεύγω λοιπόν στο Διεθνές Δικαστήριο υπό την προϋπόθεση βέβαια πως στέκεται στο ύψος της αποστολής του και δεν εκφράζει τα πολιτικοοικονομικά και στρατιωτικά συμφέροντα των ισχυρών της γης.
Ποιοι φορείς διεθνούς κύρους καταθέτουν τις προσφυγές; O OHE; ασφαλώς και όχι.
Η ιστορική ευθύνη για την ανάληψη αυτών των πρωτοβουλιών, ανήκει στη Σοσιαλιστική Διεθνή και τα παγκόσμια φόρα όπως π.χ το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης, που σ’ αυτούς εναποθέτουν πλέον τις ελπίδες τους οι κοινοί πολίτες θύματα της κρίσης.
Οι αποφάσεις -για να είμαστε πραγματιστές- φυσικά και δεν θα καταδικάζουν φυσικά ή νομικά πρόσωπα. Θα καταδικάζεται η διεθνής τοκογλυφία με τη διαγραφή των παράνομων κερδών, ώστε η εξυπηρέτηση των χρεών να είναι βιώσιμη και όχι «ανθρωποφάγα». Μόνο στη χώρα μας τα τοκογλυφικά επιτόκια έχουν σχεδόν διπλασιάσει το δημόσιο χρέος.
Συνεπώς, οι διαγραφές με απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου είναι πιο ισχυρές και αποτελεσματικές απ’ ότι οι αποφάσεις των «κουρέων της διεθνούς κερδοσκοπικής Σεβίλλης».
Ωστόσο τίθεται το εύλογο ερώτημα: γι’ αυτές τις διαγραφές ποιες θα είναι οι αντιδράσεις των δυτικών «αγορών». Θα σταματήσουν να δανείζουν κράτη τα οποία δικαιώθηκαν; Η γνώμη μου είναι πως δεν τις συμφέρει, γιατί τα κέρδη τους προέρχονται από τις χορηγήσεις δανείων (ΔΝΤ, ΕΚΤ, Τράπεζες), από τις αγορές κρατικών ομολόγων κ.ά.
Αν κλείσουν τις «στρόφιγγες» αυτές χάνουν.
Κλείνοντας δεν πρέπει να ξεχνάμε πως εκτός των προαναφερόμενων «αγορών» υπάρχουν κι’ άλλες. Οι πολιτικοί ας κάνουν τον κόπο να τις βρουν.
Τρίπολη 25-10-2011
