Του Ανδρεα Λυκουρέντζου*
Ο ιστορικός κύκλος της μεταπολίτευσης χαρακτηρίζεται από δύο κορυφαίας εθνικής σημασίας επιτεύγματα και από μια συγκλονιστική αποτυχία. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ίδρυσε τη σύγχρονη δημοκρατία και ισχυροποίησε τη θεσμική της οργάνωση. Πέτυχε την ένταξη της Ελλάδος στην ευρωπαϊκή οικογένεια, εγκαίρως και επωφελώς, για τον λαό. Ταυτοχρόνως η ιδεολογική κυριαρχία των σοσιαλιστικών ιδεών καθοδήγησε όλες τις κυβερνήσεις στην οικοδόμηση του σπάταλου και αδιαφανούς κρατισμού. Τέσσερις δεκαετίες αργότερα συμβαίνει το χειρότερο: ο κρατισμός καταρρέει υπό το βάρος του χρέους και ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός έθεσε σε κίνδυνο τη συμμετοχή της χώρας στη Ζώνη του Ευρώ, κατ’ επέκταση και στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η απερίσκεπτη πρωτοβουλία του για δημοψήφισμα ως προς την αποδοχή από τον ελληνικό λαό των αποφάσεων της 26ης-27ης Οκτωβρίου 2011 έφερε την Ελλάδα ένα βήμα πριν από την ολική καταστροφή.
Η Νέα Δημοκρατία αντέδρασε άμεσα. Επέδειξε υψηλό αίσθημα ευθύνης. Τόλμησε την κρίσιμη ώρα να παρέμβει και να προστατεύσει το ελληνικό κεκτημένο στην Ε.Ε. Απέκρουσε τον όλεθρο. Ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος κατά καιρούς δέχθηκε άδικες σε βάρος του αξιολογήσεις, επέδειξε διορατικότητα και σωφροσύνη. Πέτυχε τη ματαίωση του δημοψηφίσματος, την παραίτηση του κ. Γ. Α. Παπανδρέου, δεσμεύτηκε για την εκπλήρωση των υποχρεώσεων της χώρας και στήριξε την κυβέρνηση του κ. Λ. Παπαδήμου. Δεν προσχώρησε στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Ζήτησε να τεθούν οι βάσεις αναπτυξιακής πολιτικής για την Ελλάδα.
Δεν είμαστε στην αρχή μιας νέας περιόδου διακυβέρνησης η οποία έχει ως αφετηρία τη θριαμβική νίκη ενός κόμματος και τους πανηγυρισμούς των οπαδών του. Δεν κινητοποιούν πλέον τον λαό μύθοι και ουτοπίες. Ζούμε τον πόνο, την αβεβαιότητα, την αγωνία. Περισσότερο από ποτέ άλλοτε δίνεται η ευκαιρία στη χώρα για ξεκίνημα ορθολογισμού και πειθαρχίας με στόχο την ανασυγκρότησή της. Αλλά για να επιτύχουμε πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη διαλυτική σύγχυση στο πεδίο των κυρίαρχων αξιών της κοινωνίας. Πρωτίστως να αποκρούσουμε την άχρηστη άρνηση της Αριστεράς, την ελαφρότητα του λαϊκισμού των ακραίων.
Η έξοδος από την κρίση σε συνδυασμό με τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε. και τη Ζώνη του Ευρώ συνεπάγεται πολιτική φιλελευθεροποίησης της οικονομίας, διαρθρωτικές αλλαγές, ιδιωτικοποιήσεις, μέτρα ανάπτυξης και μείωση των φορολογικών συντελεστών. Αν η ψήφος εμπιστοσύνης των βουλευτών στη νέα κυβέρνηση μεταφράζεται σε αποδοχή των φιλελεύθερων αξιών και της ευρωπαϊκής ιδέας, τότε είναι υπαρκτή και η καταλυτική παρέμβαση για την επίλυση της μεγάλης παρεξήγησης της μεταπολίτευσης. Απαιτείται χρόνος και κόπος να αποτελέσει καθοριστική παράμετρο της πολιτικής κουλτούρας του ελληνικού λαού. Θα αποτελέσει ασφαλές πεδίο αναφοράς για μελλοντικές επιλογές των κομμάτων διακυβέρνησης.
Ιδιαίτερα τώρα, όταν στην κλυδωνιζόμενη Ευρώπη έχουν τεθεί σε δοκιμασία θεσμοί και κοινό νόμισμα, η Ελλάδα για να ελπίζει πρέπει να ξεπεράσει τους ιδεολογικούς σοσιαλιστικούς δογματισμούς και τις πρακτικές του πεζοδρομίου. Αποτελεί προϋπόθεση η συμφωνία κομμάτων, κοινωνικών εταίρων και πολιτών σε αρχές, αξίες και τελικώς στην οικονομική πολιτική.
Με δεδομένη μια τέτοια ευρύτερη αποδοχή, οι εκλογές θα αποτελέσουν την έγκυρη διαδικασία νομιμοποίησης της αναπτυξιακής πολιτικής και των εκφραστών της. Οι πολίτες θα κληθούν να απαντήσουν αν επιθυμούν να συνεχίσει η χώρα στον ευρωπαϊκό της προσανατολισμό και την οικονομική ανάπτυξη ή θα προτιμήσουν το χάος των ανεύθυνων μάγων.
Η Νέα Δημοκρατία θα ζητήσει την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος για να εφαρμόσει ως αυτοδύναμη κυβέρνηση του κ. Αντώνη Σαμαρά την πρότασή της, η οποία ανταποκρίνεται στις αξίες, τις οποίες έστω και πολύ αργά σήμερα αποδέχονται 255 βουλευτές στο ελληνικό Κοινοβούλιο, μεταξύ των οποίων και οι σοσιαλιστές. Αυτή είναι η αλήθεια, η αναγκαιότητα αποδοχής των αξιών και αυτή είναι η ελπίδα, η εφαρμογή τους.
* Γραμματέας της Ν.Δ. - βουλευτής Αρκαδίας.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην "Καθημερινή"
