«Η θεσμοθέτηση του Οικολογικού πάρκου Πάρνωνα – Μουστού δεν προβλέπει όλες τις απαραίτητες δικλείδες ασφαλείας για την προστασία της περιοχής»

της Νατάσας Πετρούλια
Δικηγόρου – Ποινικολόγου
τ. Νομαρχιακής Συμβούλου Αρκαδίας

www.petroulianatasa.wordpress.com

«Ένα πάγιο αίτημα της Κυνουρίας αφορά την ανάδειξη και προβολή της φυσικής ομορφιάς της, με ήπιες μορφές παρέμβασης στην περιοχή του Πάρνωνα και του υγροβιότοπου Μουστού. Προσωπικά, σε δημόσιες παρεμβάσεις μου, έχω αναφερθεί κατ΄ επανάληψη στην ανάγκη διάνοιξης δρόμων, χάραξης πεζοπορικών-ορειβατικών μονοπατιών, διαμόρφωσης χώρων αναψυχής σε ποτάμια, γεφύρια, εξωκλήσια, πάντοτε με σεβασμό στο περιβάλλον.
Έστω και καθυστερημένα, η Κυβέρνηση προχώρησε στην θεσμοθέτηση του «Οικολογικού Πάρκου Πάρνωνα – Μουστού». Η εξέλιξη αυτή κρίνεται ικανοποιητική, αν και οφείλουμε να την αντιμετωπίσουμε με μεγάλη επιφύλαξη. Ο λόγος είναι ότι στην Κοινή Υπουργική Απόφαση, που προβλέπει τη θεσμοθέτηση του Οικολογικού Πάρκου, η οριοθέτηση των περιοχών απόλυτης προστασίας αφορούν εξαιρετικά περιορισμένες εκτάσεις. Ουσιαστικά, στις περιοχές απόλυτης προστασίας εντάσσονται μόνο η Συστάδα Δενδρόκεδρου της Μονής Μαλεβής και ο Υγρότοπος Μουστού.
Το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης του Οικολογικού Πάρκου χαρακτηρίζεται ως περιοχή «οικοανάπτυξης». Αυτό σημαίνει ότι αφήνονται ανοιχτά «παράθυρα» δημιουργίας μικρών εγκαταστάσεων ηλεκτρικής ενέργειας, λατομείων μαρμάρων και εξόρυξης παραδοσιακών λατομικών προϊόντων, επιτρέπεται η εγκατάσταση τουριστικών καταλυμάτων, η κατασκευή αθλητικών εγκαταστάσεων και μία σειρά άλλων δραστηριοτήτων. Επίσης, δεν μπορεί να μην υπογραμμιστεί η παντελής έλλειψη ουσιαστικών μέτρων για τον περιορισμό της θήρας.
Όλοι οι Κυνουριάτες περιμένουμε ότι οι δημόσιες δεσμεύσεις περί αποτελεσματικής προστασίας της περιοχής όρους Πάρνωνα και του υγροτόπου Μουστού, δεν θα μείνουν στα λόγια. Και επειδή ήδη η περιοχή δέχεται εντονότατες τουριστικές και οικιστικές πιέσεις, κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου προς την Κυβέρνηση και τις τοπικές αρχές, προκειμένου να τεθούν άμεσα όλες εκείνες οι απαραίτητες δικλείδες ασφαλείας, ώστε στην περιοχή να μην αναπτυχθεί μία ασύδοτη και άνευ όρων ιδιωτική επιχειρηματική δραστηριότητα, η οποία θα προκαλέσει ανεπανόρθωτες ζημιές στο φυσικό περιβάλλον».