Γράφει ο Τάσος Παπαζαχαρίας
Μέλος του Συντονιστικού Οργάνου Της Δημοτικής Κίνησης Δήμου Τρίπολης ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ
Είναι αλήθεια ότι από αρχαιοτάτων χρόνων, τόσο στον τόπο μας αλλά και σε όλο τον πλανήτη, η κάθε γενιά γράφει τη δική της ιστορία, η οποία φυσικά ξεχωρίζει πότε από τα θετικά και πότε από τα αρνητικά της.
Έτσι λοιπόν και για μας τους Έλληνες , συναντάμε στο πέρασμα των χρόνων και των Αιώνων κομμάτια της Ιστορίας μας, που πότε γίνονταν αφορμή να μιλάει για μας, με δέος, ολόκληρη η ανθρωπότητα , πότε όμως συναντάς και κομμάτια της Ιστορίας μας που καλό θα ήταν να μην υπήρχαν καθόλου.
Έτσι από τη μια έχουμε ...
τον Αιώνα, των Μαραθωνομάχων, των Σαλαμινομάχων , των Θερμοπυλών , την άνθηση της Δημοκρατίας του Παρθενώνα , της Φιλοσοφίας και των τεχνών και από την άλλη έχουμε τον Πελοποννησιακό πόλεμο με το αιματοκύλισμα της χώρας , με την πτώση της Δημοκρατίας και την επαναφορά της Ολιγαρχίας , με τον σκοταδισμό , την καταδίκη σε θάνατο της Φιλοσοφίας (βλέπε εκτέλεση Σωκράτη) και την στασιμότητα των τεχνών, με αποτέλεσμα να μπει η κλασσική Ελλάδα σε μια παρατεταμένη κρίση και τη φυσιολογική υποταγή της στους Ρωμαίους. Αργότερα έχουμε το Βυζάντιο , την Κωνσταντινούπολη , την Ελληνοποίηση όλου του γνωστού τότε κόσμου, αλλά στη συνέχεια έχουμε έριδες για το ποιός θα γίνει Αυτοκράτορας και ποιός θα γίνει Πατριάρχης. Ο ένας τύφλωνε τον άλλο και του έκοβε τη μύτη, γιατί έτσι συνηθιζόταν τότε, μεταξύ των διεκδικητών της εξουσίας, μέχρι που κάποιος από όλους έφερε τους πρώτους Τούρκους σε στρατό από τα βάθη της Ασίας για να νικήσει τον αντίπαλό του, διεκδικητή της εξουσίας και έκτοτε οι Τούρκοι, δεν έφυγαν ποτέ από το Βυζάντιο, γιατί διαπίστωσαν τις έριδες και τον πλούτο που υπήρχε, τους καλοάρεσε, με αποτέλεσμα τα 400 χρόνια σκλαβιάς βίας και υποταγής.
Ύστερα ερχόμαστε στα νεότερα χρόνια, με την απελευθέρωση από το Τουρκικό ζυγό, την ανασύσταση του νεοελληνικού κράτους, αλλά και με τον Εμφύλιο στην συνέχεια που κατέληξε στη φυλάκιση και παρ΄ολίγον εκτέλεση του Κολοκοτρώνη, στη δολοφονία του Ανδρούτσου και του γιου του Κολοκοτρώνη Πάνου, δίπλα μας εδώ στο χωριό Θάνα και την παρ΄ολίγο επικράτηση του Ιμπραήμ με όλες τις δυσάρεστες συνέπειες που θα είχε.
Μετά είχαμε τη διακυβέρνηση από τον Καποδίστρια, που αποτελεί μέχρι και σήμερα την πιο αξιόλογη αναλαμπή στη νεότερη Ιστορία μας, αλλά ταυτόχρονα είχαμε τη δολοφονία του και τη διακυβέρνηση της χώρας από τον Όθωνα, με τους 5000 Βαυαρούς, που ήρθανε μαζί του για να τον στηρίξουνε στον θρόνο, χωρίς σύνταγμα και νόμους, με αποτέλεσμα να δεινοπαθήσουν οι Έλληνες.
Αργότερα είχαμε το Βενιζέλο, που δημιουργήσαμε την Ελλάδα των 2 Ηπείρων και των 5 θαλασσών , αλλά στη συνέχεια τον διώξαμε και φέραμε τον εξόριστο Βασιλιά για να έχουμε την Μικρασιατική καταστροφή.
Μετά είχαμε τον Παπαναστάση, τον πατριώτη μας από το Λεβίδι, που θεμελίωσε τις Μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία και στην Αγροτική οικονομία μαζί με την καθιέρωση των πολεοδομικών σχεδίων των πόλεων, αλλά στη συνέχεια φέραμε τις δικτατορίες του Πάγκαλου και του Μεταξά με τις εξορίες και τα βασανιστήρια στα ξερονήσια.
Αμέσως μετά , στη διάρκεια της κατοχής από τους Γερμανούς , βγήκαμε στα βουνά, φτιάξαμε το ανεπανάληπτο έπος της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ για το οποίο μίλαγε όλη η τρομοκρατημένη και υποταγμένη Ευρώπη και αμέσως μετά φέραμε στην εξουσία τους δωσίλογους των Γερμανών ,τους Ταγματασφαλίτες , το Βασιλιά και τους παρατρεχάμενους αυτού , που παραθερίζανε στην Αίγυπτο καθ΄ολη τη διάρκεια του πολέμου, τη στιγμή που εδώ στην Ελλάδα, είχανε γεμίσει με κορμιά εκτελεσμένων πατριωτών από τους Γερμανούς, τα χαντάκια και οι ρεματιές στα περίχωρα κάθε πόλης και χωριού.
Αυτά τα λίγα εν συντομία, γιατί η Ιστορία μας έχει αναρίθμητα τέτοια παραδείγματα και προπαντός αναρίθμητες αντιφάσεις και αντιθέσεις .
Όμως τώρα, σήμερα κάθε ώρα και στιγμή συνεχίζουμε να γράφουμε Ιστορία και εμείς οι ίδιοι. Εγώ και ο φίλος μου , Εσύ και ο γείτονάς σου , Εγώ και ο κουμπάρος μου , Εσύ και ο αδελφός σου. Εμείς όλοι που συναντιόμαστε στους δρόμους και στις πλατείες της πόλης μας , στις καφετέριες , στα καφενεία και στις ταβέρνες , στις γιορτές και στα πανηγύρια.
Μπορεί να μην το αντιλαμβανόμαστε , αλλά γράφουμε ιστορία:
Με το τι λέμε στις παρέες μας .
Με το τι υποστηρίζουμε για κάθε θέμα που προκύπτει .
Με το τι ψηφίζουμε .
Με το τι κάνουμε καθημερινά στη ζωή μας .
Έτσι γράψανε Ιστορία και οι πρόγονοί μας, με το τι λέγανε στις παρέες τους , με το τι υποστηρίζανε , με το τι ψηφίζανε , με το τι κάνανε καθημερινά στη ζωή τους.
Τα γεγονότα , οι εξελίξεις , η πρόοδος ή το πισωγύρισμα , η ειρήνη ή ο πόλεμος, η ευημερία ή η φτώχεια, όλα τα καθορίζουμε εμείς οι ίδιοι. Εμείς αποφασίζουμε αν θα πέσουμε σε κρίση , εμείς αποφασίζουμε αν θα έχουμε ευημερία, με το ποια κυβέρνηση επιλέγουμε.
Η προσωπική στάση του καθένα μας, σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας, καθορίζει τη ζωή μας. Εμείς με τη στάση μας και τις επιλογές μας θα καθορίσουμε, αν θα ζήσουμε φτωχικά ή πλούσια , μίζερα και μελαγχολικά ή με χαμόγελο και αισιοδοξία. Εμείς θα φέρουμε στη χώρα μας την Ελπίδα ή την απογοήτευση και την απαισιοδοξία.
Από αυτά τα διλλήματα δεν μπορεί κανείς άλλος να μας βγάλει, παρά μόνο ο εαυτός μας. Σε αυτό το σταυροδρόμι, δε μπορεί κανείς άλλος να σου πει, πιο δρόμο πρέπει να διαλέξεις για να πορευτείς, παρά μόνο ο εαυτός σου. Το αναφέρει άλλωστε και ο ποιητής, πατριώτης μας Νίκος Γκάτσος, στο ποίημά του «το δίχτυ» που γράφει συγκεκριμένα:
Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή
μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι
Έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ-πρωί
Γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ
Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει
Μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός, ξεκίνα πάλι
Μετά από χρόνια οι Ιστορικοί θα γράψουν, αν η στάση μας, χθές – σήμερα – αύριο, ήτανε σωστή και αν τελικά πήραμε το σωστό δρόμο, όταν βρεθήκαμε μπροστά στο σταυροδρόμι , με τη μόνη διαφορά ότι τότε δεν θα μπορούμε να γράψουμε διαφορετική ιστορία από εκείνη που ήδη είχαμε γράψει με τη στάση μας , με τις αποφάσεις μας , με το δρόμο που επιλέξαμε.
Καλά όλα αυτά , θα μου πει κάποιος , για το δια ταύτα όμως τι έχεις να μας πεις ;
Πράγματι θα έχει δίκιο για την ερώτηση αυτή. Η απάντηση είναι, τι ιστορία θα γράψουμε εμείς, στις 23 Φλεβάρη. Από τη μια πλευρά υπάρχουν οι αποφάσεις της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και της Ομοσπονδίας Εμπόρων για 24ωρη Πανελλαδική απεργία και κλείσιμο των μαγαζιών , προκειμένου να σταματήσουμε την αντιλαϊκή πολιτική της Κυβέρνησης και από την άλλη πλευρά, υπάρχει ο καθένας μας που καλείται να αποφασίσει, τι στάση θα κρατήσει , ποιο δρόμο θα πάρει , τι θα κάνει εκείνη την ημέρα :
Θα πάμε για δουλειά ή θα απεργήσουμε ;
Θα πάρουμε το δρόμο για τη καφετέρια ή για την πλατεία του Αγ. Βασιλείου όπου θα γίνει η συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου ώρα 10:30 ;
Θα πάμε μόνοι μας στην πλατεία Αγ. Βασιλείου ή θα πάρουμε μαζί μας έναν φίλο, τη γυναίκα μας και τα παιδιά μας;
Η Ιστορία μας περιμένει για να γράψει.
