του Σωτήρη Παπαδημητρίου
Κάθομαι κάποιες φορές και σκέφτομαι, τι κοινωνία είμαστε. Και δε μιλάω γενικώς, αλλά για την τοπική μας κοινωνία. Με έχει πάρα πολύ προβληματίσει η αντιμετώπισή μας στο θέμα του Αεροδρομίου Τρίπολης.
Στη συζήτηση ...
που πραγματοποιήθηκε στο Περιφερειακό Συμβούλιο, δεν είδα να είμαστε ως Αρκάδες και ιδιαιτέρως ως Τριπολιτσιώτες, μάχιμοι, διεκδικητικοί, αποφασιστικοί. Έλαμψαν δια της απουσίας τους οι φορείς του Νομού μας. Μετά δεν είδα δηλώσεις απ’ τους πολιτικούς μας. και όλο αυτό γίνεται ακόμα πιο οδυνηρό, αν σκεφτεί κανείς, το πώς είχε έρθει η Αργολίδα και η Λακωνία. Με πολύπλευρη εκπροσώπηση και σοβαρή τοποθέτηση. Σε όποια γωνιά και να βρεθείς στην Αργολίδα, πιστεύουν ότι είναι σανίδα σωτηρίας τους. το ίδιο και στη Λακωνία. Με εμάς τι συμβαίνει; Δεν το θέλουμε; Και όλο αυτό έρχεται σαν κερασάκι στην τούρτα, όταν ανατρέξουμε στο παρελθόν και δούμε ότι, ότι κι αν θέλησαν να μας στερήσουν ή να μας μετατρέψουν, με αρνητικές επιπτώσεις για το τόπο μας, δεν αντιδράσαμε. Δεν δώσαμε αγώνα. Και μιλάω για το Στρατόπεδο, για την Ακαδημία παλαιότερα, κλπ. Και σε όλο αυτό το σκηνικό, αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι στα τελευταία 30 χρόνια, δεν υπήρχε Υπουργικό Συμβούλιο, που να μην υπάρχει Αρκάς. Και μάλιστα σε θέσεις σοβαρές. Δηλαδή, αυτούς τους ανθρώπους, τους χρειαζόμαστε μόνο για προσωπικά οφέλη; Αυτοί οι άνθρωποι αρκούνται στο γεγονός της εξασφάλισης της ψήφου; Δεν έχουν την αυθόρμητη επιθυμία της προσφοράς τους στο τόπο και κατ’ επέκταση του συνόλου της κοινωνίας;
Αυτά είναι ερωτήματα που όλοι μας λίγο πολύ τα έχουμε ψιθυρίσει, τα έχουμε συζητήσει και ίσως τα έχουμε βαρεθεί γιατί μένουν αναπάντητα.
Διάβαζα πρόσφατα για το χιονοδρομικό κέντρο Οστρακίνας ότι δεν υπάρχει εξέλιξη στο θέμα. Μήπως το βοηθούσαμε με το Αεροδρόμιο; Μήπως ο χειμερινός μας τουρισμός άλλαζε ρότα; Ενδιαφέρον; Αυτοί είναι κάποιοι προβληματισμοί μου. Η ουσία όμως είναι ότι θα πρέπει επιτέλους να μάθουμε να διεκδικούμε. Ότι κι αν είναι αυτό. Σε ώρες κρίσιμες, να γινόμαστε ένα. Δεν έχουμε περιθώρια πλέον για άλλες παραλείψεις ή χασούρες.
Ας συμπεριφερθούμε πλέον σαν Αρκάδες…….
